Karate Free Stylers – At Least We Are Able To Breathe (2010/2011, Patetico)

Na początku legendarną krainę Warmii spowijały ciemności i cisza. Wszystko funkcjonowało w idealnej harmonii, ale i nieświadomości spowodowanej mrokiem. Nagle z otchłani tej wynurzyło się Karate Free Stylers. I narobiło sporo hałasu.

Hugo Race – Fatalists (2010, Gusstaff Records)

Ciepły głos zanurzony w mrocznych klimatach muzycznych urzeka od pierwszej minuty otwierającego krążek „Call Her Name”. Hugo Race udowadnia, że jest jednym z lepszych singer/songwriterów. Aż wstyd bierze, że wielu fanów Nick Cave and The Bad Seeds nie zna współzałożyciela legendarnej grupy! Fatalists album jest szansą, aby tę sytuację zmienić.  

G.A.N. 665 + 1 - ⌂¿⌂ (2010)

Coś witch house’owego dla wielbicieli mrocznego bassu.

Milk Music - Beyond Living (2010, Permanent Records)

Garażowo-surowego grania na FYH! ciąg dalszy. Tym razem „na tapetę” wpadło pewne amerykańskie trio.

Jaram się muzycznie: Miami Horror – Illumination (2010)‎

Jakoś nie mogę się do końca przekonać do tego albumu, uzbroiłam się nawet w wersję z remixami mając nadzieję, że poprawią one moją opinię. No niestety, nie udało się. 

Creep - Days EP (2010, Young Turks)

Sobota pod znakiem the XX. Wojtek! wrzucił reckę płyty duetu Jamie XX/Gil Scott-Heron, ja zaś najnowszą EP-kę Creep. Co łączy ten brooklyński kolektyw didżejski z młodą kapelą z Anglii? Osoba wokalistki – Romy Madley – która gościnnie udziela się na Days EP.

Maria Celeste - Tam Chodziliśmy Na Kremówki (2010, Jajo Records)

Kiedy pierwszy raz włączyłem płytę zespołu Maria Celeste moje odczucia były dość, hm, negatywne. Z każdym jednak słuchaniem płyta rośnie. Typowy groover – coś jak najnowsze Radiohead, które lada dzień znajdzie się na Fuck you, Hipsters. Oczywiście tych dwóch pozycji nie wolno porównywać, bo inna muzyka, zespoły inne, no i poziom trochę się różni, jednak tak, płyta z każdym odsłuchem rośnie.

Jaram się muzycznie: Gorillaz – The Fall (2010)

Jak doskonale wiadomo jedna z moich ulubionych płyt poprzedniego roku. Musze przyznać, że jaram się nią niezmiennie. Wydana dosłownie w ostatnich dniach 2010 kompilacja z trasy koncertowej po Stanach. Ale! 

Jaram się muzycznie: Simian Mobile Disco - Delicacies

Tym razem Ford i Shaw postanowili zrezygnować z zapraszania innych twórców do współpracy i tym razem to oni znajdują się w centrum zainteresowania. Wbrew tytułowi nie znajdziemy tu za dużo przysmaków. Nie spodziewajcie się wpadających w ucho utworów takich jak „I Believe”, „Cruel Intentions”, „Hustler”, czy „Audacity of huge”. Zamiast nazwą płyty, lepiej zasugerujcie się okładką i przygotujcie się raczej na tortury i niestrawność, niż niesamowitą ucztę z przysmakami. 

Roboty Na Wysokości - Studio Huta (2010, własne)

- To nowy projekt członków Iowa Super Soccer i Loco Motive Sun – rzekła Magda

- Ooo, znam ISS i LMS – moja jak zwykle celna i elokwentna odpowiedź.

- Skoro znasz ISS, to możesz być trochę zaskoczony tym, co proponują Roboty – stwierdziła.

Tak, słuchając Robotów Na Wysokości możemy być ‘trochę’ zdziwieni twórczością zawartą na Studio Huta. 

 

Jaydan – “Orgins Of A Rude Boy EP” (2010, Ganja) oraz Original Sin and Taxman “Penamana EP”(2010, Payaz)

Ok.. nie wszyscy lubią muzykę gitarową czy nudną i sentymentalną elektronikę. My bardzo lubimy... ale to nie znaczy, że reszta miłośników muzyki za nimi przepada. Dlatego, chciałbym urozmaicić troszkę nasza stronę, przedstawiając Wam dwie wydane w zeszłym roku Drum’n Bass’owe Epki. Obydwie, są dziełem producentów z Wielkiej Brytanii… i obydwie, mogą Wam urwać głowy… albo przynajmniej porządnie uszkodzić słuch, ale za to w jaki sposób!!!

Weekend - "Sports" (2010, Slumberland)

Za pośrednictwem FYH, pragniemy polecać naszym czytelnikom możliwie najświeższe wydawnictwa. Niestety nie zawsze udaje nas się wyłowić wszystko to co jest nowe i ciekawe w danym momencie… czasem cos przegapimy ;)

Tak właśnie się stało z debiutanckim albumem tria Weekend pt. Sports, który został wydany pod koniec 2010 roku.

White Sea - This Frontier EP (2010, Obscura)

Na pewno wszyscy pamiętają i znają M83. Tego podważyć nie można. Nie wszyscy natomiast kojarzą pewną panią, która zapewniła wokal na ostatniej płycie Francuzów Saturdays=Youth. A jest nią…Morgan Kibby, która nagrywa pod nazwą White Sea.

Lora Lie - Rewind EP (2010, własne)

Ciężko jest dobrze opisać fajnie grający zespół, jeśli wcześniej to samo zrobiło milion osób. Jeszcze gorzej, jeżeli ta muzyka chodzi za tobą od kilku dni, a na samo wspomnienie głosów obu wokalistek (jedna pani to basistka) zaczynasz bujać w obłokach. Jeżeli do tego czekając na pociąg/autobus/zwolnienie miejsca w tojtoju wystukujesz rytm do Another Way, to sytuacja jest jasna. Podoba ci się Lora Lie. I… chyba nic w tym dziwnego.

Glasser - Ring (2010, Matador Records)

Nie będziemy pisać, że znamy Glasser od podstawówki/gimnazjum/liceum. To wstyd? Możliwe. Świadczy, że Fuck you, Hipsters jest nierzetelne? Pewnie tak. Że jesteśmy impertynentami muzycznymi? Oj zapewne! Jaką byście dali odpowiedź, przyjmiemy to na klatę! Ba, jeśli Wy znacie Glasser od dawien dawna, to zapewne jesteście hipsterami (lub jak woli Maciek i wiele, wiele innych osób – hipstersami) i mamy wam do powiedzenia tylko jedno zdanie: Fuck you, Hipsters! Ha, Glasser, a dokładniej Cameron Mesirow, dopiero zadebiutowała w 2010 roku swoim krążkiem Ring. Komu łyso, komu głupio? Wierzcie, że nie nam!

Ed Wood - Anal Animal (2010, Lado ABC)

Decydując się na najnowsze wydawnictwo bydgoskiego duetu Ed Wood trzeba mieć na uwadze, że co wrażliwsze uszy i osoby o słabych nerwach nie powinny: a) słuchać Anal Animal; b) słuchać Anal Animal w nocy; c) słuchać Anal Animal w nocy w samotności; d) przed słuchaniem trzykrotnie przeżegnać się i zmówić paciorek, włączyć płytę w ustawionym na ‘mute’ odtwarzaczu i uciec z domu. Gdzie? Np. do Iławy (nie wiem co mam do tego miasta). Te warianty skierowane są do, hmmmm, muzycznych dyletantów i pozerów, którzy uważają, że znają się na najlepszej muzyce.

Jeśli zaś chodzi o osoby, których słuch/gust wyrobił się poprzez delektowanie się odgłosami uderzającego o asfalt żużlu i betoniarki pracującej o poranku z jednej strony, a muskanie motyla w dzień i ciem o zachodzie słońca, to właśnie tym osobom Ed Wood polecamy, bowiem wydany pod koniec 2010 roku krążek to znakomite połączenie hałasu i melodyjności.

Prezent od Rachael!

Znacie Rachael? Nie? To źle, nawet bardzo. Jeśli natomiast kojarzycie tę warszawską grupę, to z całą pewnością ucieszy Was fakt, że z końcem ubiegłego roku ukazała się ich kolejna (druga już) EP-ka o wdzięcznym tytule Add a Little bit of Tobacco. My tę płytę polecamy i zapowiadamy w niedługim czasie kilka słów prawdy ;]

From FYH! with Love!

tutaj zassij sobie płytę Rachael

Asia i Koty - Asia i Koty EP (Nasiono Records, 2010)

„Warszawo! Idź do diabła!”. Stolicą polskiego niezalu powoli staje się inny rejon (nie, nie chodzi mi o Poznań i Muchy). O co chodzi? O Trójmiasto. Polskie morze daje nam nie tylko coraz słabszego line-uppowo Open’era, sinice, martwe ryby, mocz w wodzie, ale przede wszystkim dobre alternatywne zespoły.





Po takich projektach jak Kyst, Folder, Cieslak i Księżniczki, czy Coldair (o Ściance nie wspominamy, to zbyt oczywiste chyba) przyszedł czas na solowy projekt wokalistki Folderu, Joanny Kuźmy – Asia i Koty. Tak, tak. I nie,nie. Tak – projekt jest solowy. Nie – w ‘zespole’ nie ma kotów. Tutaj nie ma nawet zespołu. Jest sama Asia i gitara. I spokój. I smutek. Bo jej muzyka, to w głównej mierze melancholijne dźwięki. Takie, których najlepiej słucha się, gdy już nadejdzie mrok.

Wydana w końcówce roku EP-ka zatytułowana po prostu Asia i Koty zawiera tylko cztery nagrania. Niestety cztery, bo Joanna Kuźma już od pierwszych sekund otwierającego krążek Hazy Morning wprawia słuchaczy w depresyjny klimat. A to za sprawą smutnych melodii i jej niesamowitego głosu. I talentu. Bo tego podważyć nie można. Słuchając jej „AŻ” czterech przygnębiających piosenek do głowy przychodzą skojarzenia z Cat Power. No i w sumie te „Koty” w nazwie. Coś na rzeczy jest.

FYH! będą kibicować Asi i jej Kotom, bo czystej dobroci płynącej z jej tekstów trzeba kibicować!

7

Piotr Strzemieczny

Paula i Karol - Overshare (Lado ABC, 2010)

W miesiąc po wydaniu debiutanckiego LP zdecydowaliśmy się wreszcie pójść do sklepu i skołować sobie krążek polsko-kanadyjskiego duetu (plus jeszcze kilka osób) Paula i Karol. Długo się nad tym zastanawialiśmy, długo wahaliśmy i… płyta sobie poleciała w odtwarzaczu, a teraz pewnie wyląduje na półce.

Przede wszystkim zacznijmy od tego, że Paula i Karol mają bardzo dobry PR. Wszędzie o nich głośno. Ja wiem, że to youtube, że koncerty dawane w kamienicach, że na festiwalach na scenach młodych talentów grają i że skoro ‘w mieście’ pojawiło się coś nowego, to najlepiej to podchwycić, a nad jakością i wyjątkowością tworu najlepiej się długo nie zastanawiac. Utarło się, że Paula i Karol są zajebiści, to tacy na pewno są. Muszą być.

Są OK., bez rewelacji, bo naprawdę nie wiemy czym się jarać. Taki dobry czasoumilacz, muzyka-tło. Naprawdę, włączasz play, a zanim się obejrzysz, to płyta już nie gra. Może nie jesteśmy (OK., nie jestem, piszę ten tekst sam xD) jakoś szczególnie uczuciowi, bo w końcu FYH! jest blogiem hejtersko-opiniotwórczym, ale Overshare nie wywołało u nas/u mnie większych emocji. I tak jak wspomniałem w jakimś starym tekście – tak jak gitara nie sprawi, że zespół będzie rockowy (patrz the Kooks), tak jeśli zespół użyje skrzypce, gitarę klasyczną czy harmonijkę, to nie można mówić o nim, że gra folk. I to jest, wg mnie, największy ból obecnej polskiej sceny folk. Po prostu brakuje wykonawców, którzy wstrząsnęliby publiką. Ale tutaj należy zastanowić się w ogóle nad poruszonym tematem gatunku. Utarło się, że Paula Bielski i Karol Strzemieczny nie grają typowego folku w tradycyjnym znaczeniu, lecz nu-folk, w którym ciężko poruszać się przez polski pryzmat. Bo weźmy zagraniczne przykłady:  Laura Marling, Stornoway, Mumford & Sons, czy chociażby Tuung. Do tych zespołów temu polsko-kanadyjskiemu projektowi jednak trochę brakuje. O tej prawdziwej, kanadyjskiej scenie folk nie wspominając. Bo słuchając Overshare ma się wrażenie, że te melodie bardziej niż pod nową wersję muzyki folkowej podchodzą pod country. I naprawdę nie rozumiem tez, że debiutancki krążek Pauli i Karola jest zagrany i nagrany bardzo melancholijnie, że melodie są bardziej smutniaste niż na ich EP-ce Goodnight Warsaw. Co nam/mi się podoba, to fakt, że warstwa tekstowa do najradośniejszych nie należy. Chociaż jeśli miałbym porównać melancholię w twórczości opisywanego zespołu, a na przykład u Asi i Kotów, to bardziej depresyjna jest Joanna Kuźma.

Overshare świadczy tylko o bardzo słabej jakości polskiej sceny nu-folkowej. Bo jeśli Paula i Karol zostają okrzyknięci ‘hottest” debiutem roku, a słuchacze domagają się wysokich miejsc w rocznych podsumowaniach, to coś tu jest nie tak. Dla przykładu, przeczytałem to gdzieś, debiutancka płyta Iowa Super Soccer jest dużo lepsza niż Overshare. Podpisuję się pod tym obiema dłońmi i jeszcze uchem. Bo Lullabies to Keep Your Eyes Closed wywołało u mnie więcej emocji.

Pytaliście dlaczego w rankingu najlepszych polskich płyt nie było Pauli i Karola. Ano dlatego, że ta płyta nie jest na tyle genialna, żeby się tam znaleźć. Jest niezła, ale szału nie ma. Ot, po prostu krążek w porządku.

4

Piotrek.

Najlepsze płyty według Fuck you, Hipsters!

Trudno nam było wybrać trzy ulubione płyty 2010 roku, ponieważ jest ich trochę… Dodatkową trudność sprawiła nam różnorodność muzyki której słuchamy, ponieważ niemożliwym jest porównywać produkcje rockowe z elektronicznymi. Nawet ograniczenie się do tego drugiego gatunku, niewiele pomaga… hmm... electro czy dubstep, house czy drum and bass… a może techno? Tak czy inaczej, postaraliśmy się wybrać te płyty, które sprawiły ekipie FYH! w tym roku najwięcej przyjemności, oto one.

Typy Kingi:

1. Pantha du Prince – Black Noise

Czytając podsumowania najlepszych płyt minionego roku, nie zdziwiło mnie specjalnie, że album Hendrika Webera został zauważony. Obok Black Noise nie można przejść obojętnym. O ile pierwsze przesłuchanie nie koniecznie musi wzbudzić jakiekolwiek emocje i odczucia, o tyle przy każdym kolejnym zadziwia różnorodność dźwięków, które artysta łączy w całość. Długie utwory nie sprzyjają szybkiemu i pobieżnemu zapoznaniu się z playlistą. Wymusza to jednak na słuchaczu znalezienie odpowiedniego czasu i miejsca, aby spokojnie przesłuchać cały album i dopiero wtedy odkryć całe mnóstwo dzwoneczków, szumów, dziwnych hałasów, które kojarzą się z lasem i przyrodą. Ciszą i spokojem. Właśnie dlatego, nie jest to płyta do słuchania w ipodach i innych empetrójkach. Do komunikacji miejskiej też nie polecam – szczególnie rano. Zbyt łatwo można się poddać nastrojowi i odpłynąć. Przysypiając odpowiedni przystanek. Wisienką na torcie jest „Stick To My Side” prawie ośmiominutowy utwór, gdzie wokalnie udziela się Panda Bear (jest to zarazem jedyny wokalny utwór na płycie). Ulubione utwory to wspomniane wcześniej Stick To My Sid i  Lay In A Shimmer.

2. Felix Cartal – Popular Music

Zapewne większość nie kojarzy tego pana i zapyta się: wtf ? Ale jak napiszę, że swój debiutancki longplay wydał w wytwórni Dim Mak, która na koncie ma albumy The BloodyBeetroots, MSTRKRFT czy też Stev’a Aoki?  Pewnie już to wystarczy, aby przynajmniej mgliście zakładać, co też to może być za płyta. A jeśli lubicie chociaż jednego z artystów, którzy wydają dla tej kalifornijskiej wytwórni to z pewnością Felix Cartal przypadnie wam do gustu. Popular Music jest taki jaka powinna być muzyka popularna – bardzo szybko wpada w ucho i równie trudno zapomnieć pewne charakterystyczne dla niej dźwięki. Nie ważne czy to będzie przeprawa przez zaspy czy też chęć odgonienia od siebie resztek snu. Longplay Cartala da energię do kopania w śniegu oraz kopa energetycznego na początek dnia. Płyta dobra również do tego, aby wprawić siebie w iście imprezowy nastrój. Więc w sam raz przed sylwestrem.

Nie ważne czy to fiżdżety czy inne wynalazki muzyczne. Popular Music dobrą płytą jest. Głośną i hałaśliwą.

Mój number one: Love i Volcano (btw. nie zdziwiłabym się gdyby wybuch Eyjafjallajokull był inspiracją do teledysku do tego utworu).

3. Scissor Sisters – Night Work

Fanką SS jestem od ich pierwszej płyty, czyli będą już ponad cztery lata. Mimo, że to przerysowany, czasami wręcz kiczowaty pop, to jednak ich muzyka ma w sobie to coś, co sprawia, że z przyjemnością wracam do ich płyt. Do teledysków również.

Kiedy usłyszałam ich pierwszy singiel „Fire To Fire”, byłam rozczarowana i mówiąc szczerze odechciało mi się zapoznawania z płytą. Cóż za błąd bym popełniała!

Na albumie można znaleźć prawdziwe taneczne perełki, przy których nogi same rwą się do tańca. Dobre połączenie disco i popu. Zawsze jak słucham ich płyt przychodzą mi na myśl cekiny, pióra, udziwnione stroje. Ale mając na uwadze ich koncert z Open’era z 2006 to w sumie nie ma się co dziwić skojarzeniom.

„Something Like This” i „Runnig Out” to moi faworyci. Ale mówiąc szczerze, oprócz pierwszego singla, każdy utwór jest dobry.

Typy Wojtka:

1. Crystal Castles – Crystal Castles (II)

Niespodzianka! Crystal Castles z albumem… Crystal Castles… (pragnę przypomnieć, iż jest to ranking ULUBIONYCH albumów a nie najlepszych, bo na coś takiego niemiałbym się porywać). Jest to drugi krążek w dorobku dwójki Kanadyjczyków. Podobnie jak pierwszy… o takim samym tytule, urzeka moją osobę swoją mrocznością, surowością i bombą emocji które we mnie wybuchają, kiedy go słucham.

2.  Magnetic Man – Magnetic Man

Srebrny medal wędruje do Wielkiej Brytanii, w ręce ojców (założycieli) ukochanego przeze mnie dubstepu, czyli mocarnego tercetu Magnetic Man i ich albumu zatytułowanego, po prostu Magnetic Man. Współtworzą go: Benga, Skream oraz Artwork. Prawdą jest, iż nie wszystkie kawałki z tej płyty powalają mnie na kolana…. ale to co jej autorzy zrobili dla dubstepu zasługuje na najwyższe laury J.

3. Flying Lotus – Cosmogramma/ Foals – Total Life Forever

Trzecie miejsce, po morderczej walce z pozostałymi pretendentami do podium zajmują… ex quo (!!!) szaman współczesnej elektroniki z Los Angeles Fling Lotus z albumem Cosmogramma i chłopaki z Oksfodu, tworzący formację Foals i ich dzieło Total Life Forever. Amerykanin dla cięższej odmiany elektroniki, zrobił równie dużo co Mangetic Man. Tylko zamiast wdrapywać się na czołówki popularnych list przebojów, Steven Ellison (bo tak naprawdę się nazywa FL) poszerza z każdą swoją nową produkcją granice w innowacyjnym podejściu do muzyki dubstep. Jeśli chodzi o Foals, to trzecie miejsce należy im się za to, że dorastając nie zatracili młodzieńczej świeżości jakiej mogliśmy doświadczyć na pierwszym krążku, dokładając do tego niesamowity postęp w swojej technice gry oraz jakości komponowanych utworów.

Typy Poś:

1. Rudi Zygadlo - Great Western Laymen

Jaki będzie skutek eksperymentowania z popem, dubstepem, glitchem  i elektroniką? Rewelacyjny. Rudi Zygadlo stworzył klimatyczną płytę, trochę tajemniczą, czasem mroczną, ale każdy utwór jest wyjątkowy. Zabawa dźwiękami i własnym głosem, a także mnóstwo pomysłów sprawiają, że to jedna z najlepszych płyt tego roku.

Ulubione: Manuscripts Don’t Burn, A Room To Sing

2. Crystal Fighters - Star Of Love

Debiutancka płyta zespołu Crystal Fighters. Egzotyczna mieszanka elektroniki, folku, drum’n’bassu i dupstepu. Zafundowało ją nam połączenie dwóch Hiszpanek, dwóch Brytyjczyków i Amerykanina. Znajdujemy tu fuzję muzyki etnicznej z nowoczesnymi brzmieniami, dzięki czemu krążek wyróżnia się spośród wielu wydanych w tym roku płyt. Każdy z utworów jest przepełniony niesamowitą energią, która udziela się słuchaczowi. Rewelacyjny debiut, trzymam kciuki, żeby ich kolejne produkcje były równie dobre.

Ulubione: Xtatic Truth, Champion Sound i Follow

3. Gorillaz - The Fall

Świąteczny prezent od grupy Gorillaz. Płyta nagrana za pomocą iPada, podczas trasy koncertowej po Stanach, jest swego rodzaju zapisem ich podróży. Rzeczywiście słuchając jej możemy się poczuć, jakbyśmy jechali wraz z grupą, odpoczywali w pokojach hotelowych, znajdowali się w kolejnych miastach. Każda piosenka ma swój wyjątkowy i niepowtarzalny klimat, zupełnie jak odwiedzane przez Gorillaz miejsca. Radzę wybrać się w tą podróż.

Ulubione: Phoner to Arizona,  The Snake In Dallas

Typy Egi: 

1. Hadouken! – „For the masses” 

Jest to płyta, która miała największą ilość odsłuchań w moim ipodzie :) Pozycja obowiązkowa w samochodzie, zwłaszcza na długie podróże.

Jest to duża dawka ‘grindie’ – energii, dostarczona przez Alice Spooner i jej kolegów z zespołu.

Hadouken! powstał w Leeds w 2006r z inicjatywy wokalisty i producenta płyt – Jamesa Smitha, który swoim beszczelnym stylem idealnie oddaje klimat kultury brytyjskiej, rozwydrzonej młodzieży, która generalnie „ma wszystko gdzieś” (czyli tak jakby „We don’t care” :) )

Dzięki temu płyta „For the masses” służy mi jako zagłuszacz negatywnych myśli, czyli jak Cię wszystko wkurza, świat jest zły itp. – szybko wrzuć do odtwarzacza płytę Hadouken! i pokrzycz sobie przy niej trochę, a przejdzie Ci od razu :)

Należy jeszcze dodać, ze zespół ów odwiedził nas w tym roku na festiwalu Audioriver. Kto nie był, niech żałuje. Zaryzykowałabym stwierdzeniem, że było to najlepsze 45minut (sic!) całego festiwalu :)

Moje ulubione kawałki z płyty to: „House is falling down” (oparty na piosence Michaela Jacksona – „Dirty Diana”), „Ugly” oraz „Turn the lights out”.

2. Audio Bullys – „Higher Than the Eiffel”

Audio Bullys – to kolejni przedstawiciele brytyjskiej sceny elektronicznej. Trochę starsi i bardziej doświadczeni od Hadouken!, ale wcale nie znaczy to, że mniej interesujący. Prawdę mówiąc nie wiedziałam, którą z płyt bardziej wolę na nr 1 tego roku, wiec uznajmy to za remis.

Od ich debiutu, z niegrzecznym kawałkem “We don’t care”, mineło 7 lat, a jak widać chłopaki mają się dobrze i kolejnym – 4 studyjnym albumem - „Higher Than the Eiffel”, udowadniają, ze ciągle potrafią stworzyć cos zarazem nowego ale i tak bardzo w ich stylu. A musieliśmy na niego poczekać 5 lat. Ale na szczęście się udało. Do tego jeszcze odwiedzili nas na tegorocznym Selector Festival, co stanowiło główny powód, dla jakiego i ja się pojawiłam na początku czerwca w Krakowie J

Moje ulubione kawałki z tej płyty to: pierwszy singiel „Only Man” (jak ktoś nie zna i nie widział teledysku, to koniecznie musi nadrobić tę zaległość!), „London Dreamer” , „The Future Belongs to Us”, „Shotgun” i mogłabym tak jeszcze dłuuugo… :D

        3. Rusco – „O.M.G.”

Płyta ta ma działanie lepsze niż niejeden drogi krem przeciwzmarszczkowy :) Ale nie tylko dlatego, że słuchając jej odprężają się i rozluźniają mięśnie twarzy. Głównie dlatego, że słuchając jej niekiedy mam wrażenie, że cofnęłam się w czasie do przełomu wieków XX i XXI.

Ale tak poza tym Rusco pokazał, że jest świetnym producentem dubstepowym.

Moje ulubione kawałki z tej płyty:

- „Woo Boost”, czyli mocne brzmienie już na samym początku płyty, będące dobrym sprawdzianem dla moich głośników i słuchawek :)

- „I Love U” – pomijając fakt, ze początek kojarzy mi się z moim niegdyś ulubionym drum’n’bassowym kolektywem Concord Dawn, jest to po prostu bardzo dobry kawałek dubstepu z bardzo nisko latającym bassem.

- „Scareware” – nie wiem czy może być coś lepszego niż połączenie dubstepu z hip-hopem?? :)

Typy Kenny’ego:

1. Rusko – O.M.G! 

Barwna i kreatywna postać brytyjskiego DJ sprawiła, że krążek wydany przez niego w tym roku, trafił na półkę z moimi ulubionymi płytami. O.M.G! to niesamowita mieszanka dubstepu, elektro z rytmami regea. Na największe uznanie z mojej strony zasługuje kawałek Hold On, z udziałem Amber Coffman  z The Dirty Projectors. Nieco „ciężki” dla tych, którzy na co dzień nie gustują w tego typu muzyce, może wydawać się Woo Boost. Mimo wszystko polecam go wszystkim spieszącym się np. na pociąg – uskrzydla i dodaje energii.

2. Ellie Goulding – Bright Lights 

Sreberko min. za okładkę płyty (nieco złośliwie, bo kolorystyka na niej jest złotawa), barwa głosu długo pozostająca w pamięci. Na dowód tego za NAj uważam kawałek Starry Eyed, który – żeby nie skłamać napiszę bodajże (nie jestem pewna czy było to tak dawno ) – słyszałam 1,5 roku temu w jednym z programów YCD (TVN). Delikatny kawałek dla wrażliwców. Na płycie nie ma mowy o jednostajności. Zmieniamy tempo  na coś znacznie rytmiczniejszego – nóżki chodzą – Guns and Horses. Let`s Dance!

3. Blonde Redhead – Penny Sparkle 

Bardzo ciekawe trio, nie tylko pod względem muzycznym, ale także pochodzeniowym. Oto przed państwem wysoki głosik japonki Kazu Makino i wokal męski w postaci włoskich bliźniaków Pace. Ciężko wybrać coś ulubionego z płyty. Dobrze słuchało mi się krążka przed snem, pozwalał się wyciszyć i zebrać myśli. Ostatecznie za the best uznam My plants are dead (brzmi bardzo optymistycznie, prawda?) i Black Guitar.

Typy Piotrka: 

1. Mark Ronson and The Business Intl – Record Collection

Pamiętacie jeszcze Marka Ronsona? To ten pan, który stoi za sukcesem Amy Winehouse i jej krążka „Back To Black”. To również ten pan, który zdobył serca słuchaczy kawałkiem Ooh Wee (na featuringu Nate Dogg i Ghostface Killah). No to własnie ten pan w tym roku wydał swoją trzecią studyjną płytę. Płytę, wg mnie, w tym roku najlepszą. Bo Record Collection to naprawdę solidna dawka dobrej muzyki. Ronson zaprosił do współpracy czołowych raperów: członka niesamowitej grupy A Tribe Called Quest, Q-Tipa i Ghostface Killah, a także znanych i lubianych w UK artystów spod znaku ‘indie pop/rock”, czyli wokalistę The View (Kyle Falconer), młodą piosenkarkę Rose Elinor Dougall (sprawdźcie kawałki z nimi) czy też wokala Miike Snow (ogólnie tego zespołu nie lubię, ale u Ronsona wypadł mega).

Słuchając Record Collection przemierza się przez historię dobrego rapu, zahaczając o to, co obecnie w Anglii jest modne (chociaż nie tylko tam, bo boom na indie-zespoły jest obecny chyba wszędzie). I to mi się właśnie podoba. Najbardziej w 2010 roku. Rozdzieliłem trzy kategorie płyt: do życia, do kontemplowania i do bałnsowania. Ronson dał mi płytę idealną do normalnego funkcjonowania.

2.Foals – Total Life Forever

Słuchając Foals aż chce się krzyknąć – Foals Forever! Cassius Forever! Co by o tym oksfordzkim zespole nie mówić, zawsze już chyba pozostanie w cieniu swojego największego przeboju z debiutanckiej płyty. Na drugi krążek chłopacy kazali nam czekać dwa długie lata. Czy się opłacało zakreślać dni w kalendarzu? Dla mnie tak. Po wysłuchaniu Spanish Sahara wiele osób uważało, że zespół odszedł od swojego stylu, że nowa płyta będzie bardzo melancholijna. Myślałem też i ja, ale…błąd! Total Life Forever to po prostu krok do przodu. To udoroślenie członków zespołu i ich podejścia do tworzenia muzyki (chociaż nie do końca. W niektórych kawałkach nadal możemy wyczuć te szybsze i radośniejsze rytmy). Foals (a w szczególności Yannis Philippakis – wokalista – bo u niego możemy to zobaczyć po tekstach) dojrzewają. Ale robią to stopniowo. I to mnie właśnie urzekło w tym krążku. Piosenki słodkie (This Orient) i te gorzkie (ta hiszpańska Sahara czy 2 Trees). Połączenie radości ze smutkiem. Bo życie ma, przecież, gorzko-słodki smak. Płyta do kontemplowania – serio, sprawdza się!

3.Caribou – Swim

Puszczasz Caribou, od razu masz ochotę wyjść na imprezę! Można się zastanawiać, dlaczego Dan Snaith tylko na trzeciej pozycji. Odpowiedź będzie oczywista: na ostatniej prostej wygryzł LCD Soundsystem. Dlaczego? Jakimi racjonalnymi argumentami się kierowałem? Hmmm, chyba tylko uchem i… no właśnie nie wiem. Bo o ile od jakichś kilkunastu dni chodziłem z myślą, że to właśnie James Murphy zajmie któreś miejsce na podium, to Swim wskoczył na pudło w ostatniej chwili. I nie żałuję tego. Obie płyty były naprawdę mocne (nie wierzcie krytykom muzycznym, którzy zjechali This Is Happening. Oni się nie znają, pfffff). Ale to właśnie Caribou dał nam (mi) dziewięć hitów tanecznych, które powinny rozbrzmiewać na każdych potańcówkach i prywatkach 2010 roku, a na dzisiejszym kinder party to już na pewno! Otwierająca krążek Odesa przypomina mi Junior Boys (a to fajnie, bo ich lubię). Ale przypomina nie oznacza – „brzmi jak”. I co jest sympatyczne jeszcze, tak w skrócie, na tej płycie? Jest mega różnorodna, kawałki nie są do siebie podobne, co świadczy o wielkiej kreatywności Snaitha.

Wielkimi krokami zbliża się rok 2011. Dlatego też, drogi hipsterze oraz droga hipsterko, chcielibyśmy Wam życzyć szczęśliwego nowego roku i tylko najlepszej muzyki. A o tym, jaka jest dla Was tą najlepszą zadecydujecie Wy! Nikt inny! Ale pamiętajcie że zawsze możecie liczyć na naszą małą pomoc… 

BIG UP! :D

Fuck you, Hipsters!