Toro Y Moi udostępnia cztery nowe utwory

Toro Y Moi, fot. Pooneh Ghana/mat. prasowe

Toro Y Moi udostępnia nowe nagrania! Aż cztery!

Toro y Moi i jego „Run Baby Run”

Toro y Moi udostępnił kolejny utwór z nadchodzącego What For?

Płytowy Grudzień w FYH!: Carpark - Toro Y Moi, Popstrangers, GRMLN, Speedy Ortiz

Rozpoczynamy naszą bożonarodzeniową akcję konkursowo-płytową. Do nas Mikołaj przyszedł w tym roku wcześniej i zostawił masę ciekawych albumów do rozdania. A dziś pierwszy zagraniczny gość, którego możemy gościć w FYH! w tej edycji Płytowego Grudnia, amerykańska oficyna Carpark.

Video: Toro Y Moi - "Rose Quartz"

Kolejny teledysk promujący ostatni album Toto Y Moi - Anything in Return.

Toro Y Moi z nowym utworem

Chaz Bundick prezentuje nowy utwór.

Nowość: Disclosure - “You & Me” (Toro Y Moi remix)

Nowy utwór Disclosure w przeróbce Chaza Bundicka.

Video: Toro Y Moi - "Never Matter"

Teledysk do kawałka z nowej płyty Toro Y Moi.

Recenzja: Toro Y Moi - "Anything In Return" (2013, Carpark)

Nowa płyta Toro Y Moi = wielki zawód.

Video: Toro y Moi - “Say That”

Zobaczcie teledysk do drugiego singla z nowego albumu Toro Y Moi.

Nowa piosenka Toro y Moi

Chaz Bundick podczas Lollapalooza zaprezentował kilka utworów. 

Posłuchajcie wspólnego kawałka Toro Y Moi i Tyler, The Creator

Utwór nosi tytuł Hey You. Poniżej znajdziecie link do bloga Oddfuture, na którym go umieszczono.

Jedziemy na festiwal: Toro Y Moi (Open'er Festival)

Gwiazda Open'er Festivalu - Toro Y Moi.

Recenzja: Toro Y Moi - "June 2009" (2012, Carpark)

Wcześniejsze nagrania Toro Y Moi pokazują drogę, jaką Chaz przeszedł od początku swojej przygody z muzyką do dziś.

Toro Y Moi – Freaking Out EP (2011, Carpark)

Chaz Bundick uderza bardziej funkowo.

Nowa EP-ka Toro Y Moi

13. września nakładem Carpark ukaże się kolejne wydawnictwo Toro Y Moi. Freaking Out promuje utwór "All Alone".

Jest remiks "New Beat"

Star Slinger zmienił nieco koncepcję "New Beat", sztandarowego utworu Toro Y Moi.

Toro Y Moi - How I Know (teledysk/video)

Swój nowy wideoklip wypuścił również Chaz Bundick. Promuje on utwór "How I Know" z ostatniej płyty Underneath the Pine.

Toro Y Moi remiksuje Cut Copy

Ledwie ochłonęliśmy po openerowym występie Cut Copy w Gdyni, a Australijczycy szykują swoim fanom nowy singiel. Premiera Blink and You'll Miss a Revolution przewidywana jest na początek sierpnia. Już możemy odsłuchać wersji remiksowej.

Toro y Moi - Underneath the Pine (2011, Carpark)

Chazwick namieszał w ubiegłym roku swoim debiut albumem. Causers of This zajmowało wysokie miejsca we wszystkich praktycznie podsumowaniach. U nas było trochę inaczej, bo hejterzy, bo walczymy z hajpem. A ten na młodego Amerykanina był ogromny. Gdzie nie spojrzałeś – Toro y Moi. Otwierasz szafkę z butami, tam Bundick. Przed ciągłą reklamą i twórczością pochodzącego z Columbii muzyka ratować mogła tylko VIVA lub polskie MTV. A tych kanałów (no, może poza Nextem i Szałem Ciał) unikam.  Rok 2011 zapowiada podobną perspektywę. Już pod koniec 2010 Toro y Moi wypuścił przebojowy i taneczny Still Sound, teraz wyszedł jego drugi już album – Underneath the Pine.

Fuck you, Hipsters! podsumowują: Przehajpy roku

OK., więc mieliśmy podsumowanie polskich dobrych i słabych płyt, a także dobrych płyt zagranicznych zespołów, o których albo nikt nie słyszał, albo słyszało mało osób. Dzisiaj, w prezencie od nas, dostajecie podsumowanie płyt średnich, a przy których zachwycali się dziennikarze, eksperci i krytycy muzyczni tudzież po prostu był na nie za duży boom. Jednym słowem – przedstawiamy dziesięć przehype’owanych płyt roku w naszym (moim, bo reszta się nie zgadza) zdaniem.

Przy niektórych pozycjach możecie się kapkę wzburzyć. Pomyślicie: jak to, Toro w tym podsumowaniu? Przecież to bardzo dobra płyta i w moim prywatnym rankingu na pewno zajmie wysokie miejsce! OK., zgadzamy się z Wami. Toro y Moi znalazł się w tym miejscu niejako za karę. On musi odpokutować grzechy tych, którzy się jarali nim i hajpowali pod niebiosa. Innego powodu nie ma. Stąd znalazł się na ostatniej, dziesiątej pozycji.

10. Toro y Moi - Causers of This – wyjaśnienie powyżej

 9. Marina and the Diamonds  - The Family Jewels – greckie korzenie u ładnej Walijki to niewątpliwie plus. Drażniącym szczególikiem większość podkładów. Nie oszukujmy się, płyta jest dość kiczowata, a szkoda, bo Marina ma wielki talent, którego, niestety, nie wykorzystuje na swojej płycie. Ogólnie są dwie możliwości, albo wybieracie się w sobotę na jarmark, albo zostajecie w domu, puszczacie sobie tę płytę, i cały kram wpada do Was. Ja wybiorę spacer z koszyczkiem.

 8. Uffie - Sex Dreams and Denim Jeans – Przypominają nam się jej EP-ki. Były naprawdę urocze. Jednak to, co na tak krótki czas trwania płyty było dobre, na LP się nie sprawdza. Materiał został wyczerpany.

 7. Ellie Goulding – Lights – Po pierwsze – za dlugi. Po drugie, okładka za słodka. Po trzecie, bije z niego ziomalstwo z Frankmusik, co już jest srogie i zbija na starcie. I po czwarte, nie ma charakteru. A wiadomo, jak się charakteru nie ma, to nie przeżyje się w tym twardym świecie.

 6. Kele – The Boxer - Jeśli ktokolwiek zachwyca się solowym krążkiem byłego (tak, byłego, gdyż zespół zakończył/zawiesił działalność) front mana Bloc Party, to chyba ma nie po kolei w głowie. Boxer to bardzo zła płyta. Płyta bez głębszego przekazu, bez żadnego hitu. Bo Tenderoni za takowy nie uważam. Na następne Święta poproszę o nową płytę BP

 5. The Drums – The Drums - I Wanna Go Surfing, czyli ta płyta płytą nie jest. To z całą pewnością nie jest pozycja, która zapadnie w mej pamięci na długie lata. Nie oszukujmy się, the Drums nagrali krążek, który idealny jest na wyjazd nad morze, tudzież puszczenie sobie raz na jakiś czas, koniecznie na odstresowanie. Życia przy nim nie zbudujecie.

 4. I Blame Coco – The Constant – To tak, jak gdyby Sting trochę zmienił, ale leciutko, głos i zaczął nosić stanik. Plus płyta nudna, popowo-elektroniczna. Drażni lansowanie jej w każdej gazecie, radiu, portalu. Czy bycie córką Stinga naprawdę jest aż tak istotne? Czy gdyby naszym tatą był Krzysztof… Krawczyk, to też mielibyśmy ułatwiony start?

 3. Delphic – Acolyte – Najgorętszy debiut roku? Na Alasce być może, w moim pokoju na pewno nie. Płyta tak fajna, jak ostatnie programy na TVN, a przecież pierwszy kawałek na Acolyte był piosenką-tłem do zapowiedzi nowej ramówki. Tak więc jeśli ktoś uważa, że Delphic są fajni, to zapewne zachwycać się będzie najnowszym serialem o wdzięcznym tytule ‘Prosto w serce’ z Anią Muchą w roli głównej. Płyta nawet nie wprawia małego palca w ruch. Albo inaczej, słuchając debiutu ‘gorącego debiutu’ z Manchesteru chce się po prostu wstać z kanapy, wykonać tych parę kroków i wyłączyć odtwarzacz. I nie zgadzam się z jednym portalem. Delphic nie mają co marzyć o dorównaniu M83.

 2. French Horn Rebellion – The Infinite Music Of French Horn Rebellion -  o tym pisałem wcześniej. Konkretnie tu

 1. Hurts – Happiness - EP-ki są złe. To one promują wykonawców jednym, dwoma ‘hitami’. Internet jest zły. On także kładzie nacisk na lansowanie słabizny. Bo takim czymś jest Hurts. Oporządzenie dwóch kawałków, chwytliwych dla uszu większości słuchaczy komercyjnych stacji radiowych + dobry PR mogą pchnąć do popełnienia jednego z większych przestępstw w dziejach świata  à nagrania całego albumu. Płyta przelatuje niezauważona od początku do końca. Nie ogarniam ‘fenomenu’ Hurts, dla mnie jest to gorsze niż kaszanka. 

Piotrek.