Recenzja: Queens of the Stone Age - "...Like Clockwork" (2013, Matador/Sonic)

Zanim przejdę do pisania o albumie, zastanówmy się, za co lubimy Queens of the Stone Age. Queens Of The Stone Age jako skład, pierwszorzędną drużynę pod przywództwem rudego.

Raz. Coś, co sam rudy nazywa „białym groove'em”, czyli podejściem na zasadzie „jak długo będziemy w stanie jechać na jednym akordzie”. Rzecz, na bazie której zbudowano takie sztosy jak „Feel The Good Hit Of The Summer” czy „Regular John”. Dodatkowo spimpowana masywnym brzmieniem gitar i pomysłowym podejściem wokalnym przebijającym taką pozornie denną koncepcję.

Dwa. Psychodeliczne, eksperymentalne zacięcie, które Josh Homme wyniósł jeszcze z pustynnego Kyuss. Raz objawiające się w formie rozbudowanych, nawiedzonych, pół-improwizowanych kompozycji, jak w przypadku całej drugiej połowy Lullabies to Paralyze, czy numerów w rodzaju „I think i lost my headache”. Raz znajdujące ujście w luzackich, ale pełnych wyczucia pastiszach czerpiącymi pełnymi garściami z patentów z lat sześćdziesiątych, jak „Make It Wit Chu”. W końcu, w brzmieniowej kombinatoryce, jaka miała miejsce na poprzedniej Era Vulgaris.

Trzy. Jakkolwiek debilnie by to nie zabrzmiało, łapa do hitów. Melodii, które ryją łeb, ale robią to w sposób nieoczywisty, jak w przypadku „No One Knows” z obłędną partią basową Nicka Olivieri.

Cztery. Pamiętna zasada powtarzana do znudzenia za gimbusiastych czasów przez Piotra Fronczewskiego - „przed wyruszeniem w drogę należy zebrać drużynę”. Nawet jeśli stery były w łapach Josha, to do wspólnego sukcesu przyczyniało się wielu zawodników. R byłaby pozbawiona wielu odcieni gdyby nie udział Lanegana i Olivieri. Trudno wyobrazić sobie Songs For the Deaf bez popisów Grohla, jak i „Burn The Witch” bez udziału brodacza z ZZ Top. 

Tak by to wyglądało w telegraficznym skrócie. Po co wymieniałem te oczywistości? Otóż nowe Queens Of The Stone Age zawodzi na każdym polu. Zaczynając od pozornej energii (raczej na wysokości umierających od 45 lat Rolling Stonesów, niż gości, którzy są jednak przed pięćdziesiątką), poprzez porzucenie eksperymentalnej smykałki i hitów na rzecz przebojów, na praktycznie nic nie wnoszących gościach kończąc. Tworzenie nawiedzonej aury, które tak dobrze wychodziło na Lullabies to Paralyze, ogranicza się do upiornych dźwięków na początku poszczególnych numerów. Balladowy, McCartneyowski „Vampire Of Time and Memory” nie ma w sobie swobody podobnych, jaką cechowały się podobne odloty na Dessert Session, czy poprzednich albumach. Refren „If I Had A Tail” ma w sobie polot zalanych w trupa stonerrockowców i tyle świeżości, co cover „Smoke On The Water” odgrywany przez zafascynowanego siermiężnymi riffami młodzieńca. „Kalopsia” jest szkołą, którą w najgorszych momentach uprawiali Foo Fighters. Wrzućmy pianino i pośpiewajmy spokojnie w zwrotkach i dowalmy przesterami w refrenie? Serio? To szczyt pomysłowości? Podobnie rzecz ma się z rockistowskim szpanowaniem solóweczkami w „Fairwather Friends”. 

Jest na płycie w ogóle cokolwiek fajnego? Jeśli zapomnimy o tym, jak tego typu patenty zostały wyeksploatowane na Era Vulgaris, może się podobać „Smooth Sailing”. „My God Is The Sun” w zwrotkach przypomina najlepsze momenty Songs For The Deaf, gdyby nie kompletnie nietrafiony refren byłby to wymarzony singiel na powrót. Mimo patetycznego refrenu możne zainteresować „I Appear Missing”. Może przyśpiewki dawno niesłyszanych ziomków w „Fairwater Friends”. To wszystko może, bo niestety ...Like Clockwork to płyta boleśnie przewidywalna, regresywna w takim stopniu, jakby jej odbiorcą modelowym miał być Inżynier Mamoń. Te pompatyczne smyki na końcu utworu tytułowego? Proszę... chcemy pogodzić dzieci z ich rodzicami snobującymi się na słuchanie muzyki poważnej. Ta płyta jest niestety świadectwem twórczego wypalenia kolesia, który już swoje zrobił, ale chciałby jeszcze raz. Sugeruję zmontowanie następnego Dessert Session albo chociaż zmianę szyldu na „Josh Homme stara się wysupłać riff, który zagrasz w następnym Guitar Hero”. Chwilowo poczciwy rudzielec zmienił pustynny krajobraz na pustynię pomysłów. Miejmy nadzieję, że nie na długo.

5

Mateusz Romanoski