Die Antwoord – Ten$ion (2012, Zef Recordz)

Sophomore Die Antwoord pozostawia jednak t r o c h ę do życzenia.












Prowokowanie jest sztuką, a więc nie każdy to potrafi i powinien się za to zabierać. Często ludzie nieświadomi swoich braków próbują wywoływać szok, poruszenie i wprowadzać drugiego osobnika w stan osobliwej konsternacji. Niestety, w większości przypadków udaje im się to z odwrotnym skutkiem. Zamiast szokować i wprowadzać nas w stan osłupienia – śmieszą, żenują, a w najlepszym przypadku, wzbudzają litość. Idealnym przykładem takiego zjawiska jest Die Antwoord.

Ten południowoafrykański zespół powraca z drugim, wydanym własnym sumptem albumem Ten$ion. Choć produkcja nie odbiega zbytnio od samej konwencji i pomysłu na własną twórczość znanego z debiutanckiego krążka, $O$, czyli wyszydzaniu i potępianiu zasad rządzących show-biznesem, to już samo wykonanie, nie tyle, co pozostawia wiele do życzenia, a woła o pomstę do Nieba. Sama koncepcja wydaje się być prosta i trafiona – wyśmiewamy wszystko, co się rusza. Bez kompleksów i żadnych zahamowań. Wokalistka Yo-Landi Vi$$er oraz raper Ninja w swoich tekstach mają w jasny i prosty sposób przedstawić każdemu wyraz sprzeciwu, skierowany ku nowobogackim, wystylizowanym pannom i ich sponsorom z bogatych przedmieść. Choć nikt wielkiego przekazu ani żadnych prawd objawionych nie oczekuje, to ciągłe wulgaryzmy i tzw. hejty podane w nieprzystępny sposób poprzez dziwaczne, niezrozumiały dla większości flow ( „U Make a Ninja Wanna Fuck”, Fok Julle Naaiers”, „Fatty Boom Boom”) po krótkim obcowaniu z materiałem, wywołują odruch wymiotny. Gdy dodamy do tego kilka skitów („Pielie”, „Uncle Jimmy i żałosne „Dj Hi-Tek Rulez”), obecnych na trackliście, mamy już masę, bezsensownego bełkotu w komplecie. Również Dj HI-Tek nie chce być gorszy, a swoimi bitami i samplami dostosowuje się do żenującego poziomu reszty składu. Większość oprawy muzycznej to w zamyśle dj`a chwytliwe, klubowe kawałki, zaś w rzeczywistości to tanie trance`owe „pitu pitu” a`la radomskie dyskoteki. Gdzieniegdzie słychać też wpływy jakże modnego dubstepu („Never Le Nkemise 1”, „Never Le Nkemise 2”) czy inspiracje rodem z Zachodniego Wybrzeża ( „So What?”). Jedynym wartym uwagi utworem na całej, tej blisko 40-minutowej składance jest singiel promujący „I Fink U Freeky”, który udowodnia, że nawet największe miernoty potrafią nagrać coś znośnego i akceptowalnego dla ucha.

Die Antwoord można śmiało określić jednym zwrotem – przerost formy nad treścią. Nieświadomi własnych ułomności wokalnych i muzycznych, dalej kontynuują kiczowatą i buntowniczą epopeję pt. „Odrzućmy wszelkie wartości, zasady moralne, szokujmy – róbmy wszystko, abyśmy odwrócili uwagę od naszego niskiego poziomu muzycznego i jakoś to będzie!”. Niestety, taki stan rzeczy nie może trwać długo. Swoim debiutanckim longplayem zwrócili na siebie uwagę, zaś część społeczeństwa, zasłuchująca się w tak „awangardowej” odmianie muzyki, czekała na kolejne produkcje tego trio z RPA z zapartym tchem. Zastanawiali się, kto tym razem oberwie po uszach? Kogo tym razem ostro skrytykują? Jak się okazało, co czas doskonale zweryfikował, to na Yo-Landi Vi$$er i spółkę spadła największa fala krytyki. I w pełni zasłużenie, bo są 3 rzeczy, których ludzie nie cierpią: kłamstwa, szpinaku oraz tandety. A Die Antwoord pod tym trzecim hasłem można śmiało szukać w encyklopediach.

1,5/10 

Kacper Ponichtera