Olivia Anna Livki - "The Name Of This Girl Is" (2011, Kayax)

Obecnie transmitowane programy telewizyjne, mające na celu wyszukanie i wypromowanie muzycznych talentów są bardzo popularne. Łatwo można się w nich wybić, nawet jeśli nie posiada się talentu wokalnego. Doskonałym przykładem takiego tworu jest Olivia Anna Livki – uczestniczka jednego z tego typu programów w polskiej telewizji.






Olivia Anna Livki, a właściwie Olivia Schnitzler to młoda, polska artystka urodzona w Niemczech, gdzie również się wychowywała. Więcej informacji na jej temat jest tutaj zupełnie niepotrzebne, bo wątpię słuchaczu, żebyś kiedykolwiek wrócił do jej twórczości po przesłuchaniu jej debiutanckiego albumu. Z jej profilu na last.fm można wyczytać, że młoda Olivka rozpoczęła swoją naukę gry na basie i śpiewu w wieku 17 lat – niestety dalej ją kontynuując. Po serii występów w undergroundowych miejscach w Berlinie i Niemczech w ogóle, postanowiła przyjechać do Polski i wziąć udział w jednym z telewizyjnych show. Serc widzów jednak nie skradła, ale młoda Olivia postanowiła się nie poddawać i wydała swój pierwszy, solowy album.

The Name Of This Girl Is  miało być czymś świeżym, rewolucyjnym i nowym na polskim rynku muzycznym. Zaznaczam miało być, bo chyba jej do końca nie wyszło. Jak wiadomo, granica pomiędzy sztuką a kiczem jest cienka i łatwo ją przekroczyć. Wiele zespołów i wokalistów balansuje pomiędzy jednym, a drugim. Są też takie, które nieświadome swoich braków, stoją zdecydowanie po kiczowatej stronie barykady. Sam album to zbiór dziewięciu anglojęzycznych utworów. Całość ma być utrzymywana w klimatach alternatywnego rocka na podobieństwo Florence and The Machine czy Vampire Weekend - niby energiczny, spontaniczny wokal w towarzystwie perkusji, gitarowego brzdąkania i perkusyjnego akompaniamentu. Wszystko to ma być takie lekkie i skoczne („Tel Aviv”, „Hologram”) ,ale znajdują się tutaj również i kawałki z reguły spokojniejsze („Bad Manner Rhyme”, „No memory”).
Na tym krążku nie ma, po prostu nie ma ani jednego utworu będącego godnym uwagi. Nie ma też piosenki, która zapadłby w pamięci na długo, i którą nucilibyśmy w drodze do szkoły czy pracy. Wszystko tutaj jest takie sztuczne, nienaturalne i wymuszone. Brakuje mi tego prawdziwego zapału i popularnej „zajawki” do muzyki.

Spoglądając na samą Livki mam wrażenie, że jest ona świadoma swojego braku talentu, dlatego też próbuje go ukryć pod masą kolorowych piór, błyszczących rajstop i wymyślnych przebrań, w których możemy ją zobaczyć podczas występów. Swoimi pstrokatymi i krzykliwymi kreacjami próbuje odciągnąć uwagę od sprawy najistotniejszej, czyli samego śpiewu. Polska muzyka alternatywna ostatnimi czasy była postrzegana przez przeciętnego Nowaka jako coś żenującego, słabego i śmiesznego. Była często wyszydzana i przyklejono jej łatkę: „marnych kopii zagranicznych wykonawców”. Stawało się to za sprawą właśnie tego typu piosenkarek , jak u autorki opisywanego właśnie albumu. Na szczęście nadchodzi fala młodych, gniewnych i utalentowanych polskich zespołów, które starają się ratować i znacznie poprawią wizerunek rodzimego niezalu (tutaj ukłon dla Coldair, The Spouds czy chociażby Lora Lie). I na koniec morał, a raczej przestroga: bardzo dobrze, że wierzycie w siebie i chcecie spełniać swoje marzenia z dzieciństwa o zostaniu piosenkarzem/piosenkarką, ale nie każdy może nim zostać i nagrywać nowe utwory. Pozostawcie to ludziom utalentowanym i nie kaleczcie takiego daru od Boga jak muzyka!

1,5/10 (nawet ładna okładka)

Kacper Ponichtera