WYTWÓRNIA: 21 sierpnia 2015
WYDANE: Orindal
Owen Ashworth w wersji Advance Base nie różni się jakoś spektakularnie od Owena Ashwortha w wersji Casiotone for the Painfully Alone. Czyli jesteśmy w domu, a Nephew in the Wild to kolejna ładna, delikatna, spokojna (i dodaj jaki chcesz przymiotnik z podobnego zbioru) płyta.
Jak zwykle u Ashwortha, ważnym czynnikiem jego muzyki jest sam głos. Melancholijny, momentami łamiący się i ciężki wokal, który góruje nad tymi przestronnymi melodiami. Nie inaczej jest na Nephew in the Wind, gdzie Advance Base porusza te same tematy, co na każdym swoim wydawnictwie. Jest o rodzinie, jest o przyjaźni, jest też o złu tego świata, horrorach. O życiu. I ludziach po prostu.
No i w standardowym dla niego ujęciu lo-fi. Owen Ashworth słynął jako Casiotone for the Painfully Alone z tego, że za pomocą bitmaszyny i organów potrafił stworzyć melodie tak kojące i zmysłowe, że słuchało się ich z przyjemnością. Tak samo jest w przypadku Advance Base. Prostota brzmienia, konwersacyjny ton głosu Owena, te czynniki budują świat Amerykanina od wielu lat i wiecie co? One się sprawdzają w stu procentach.
To nie jest jakaś wyjątkowa muzyka, ale jest jednocześnie taką, która w subtelny sposób potrafi wpłynąć na ducha słuchacza. Bez przenoszenia gór i pompowania dętek, bez jakichś wygórowanych oczekiwań. To te teksty, którymi Advance Base zdobywał serca fanów, ten lekki sznyt Bruce'a Springsteena, który Ashwortha fascynował i inspirował od lat. To zamiłowanie do casio i elektrycznego pianina, które Owen zmieścił w swojej piwnicy w typowo amerykańskim domu na przedmieściach.
Bo z takimi obrazami kojarzy się Nephew in the Wild. Spokojny gość z brodą, na głowie bejsbolówka, dom na przedmieściach, ogród i kosiarka. I muzyka tworzona w garażu/piwnicy. Muzyka o życiu, o relacjach międzyludzkich, o nas wszystkich. Z trafnymi tekstami, z lekką rezygnacją i nostalgią przelatującą przed oczami.
***
7
Piotr Strzemieczny
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Zostaw wiadomość.