RECENZJA: Avey Tare’s Slasher Flicks - Enter The Slasher House

WYTWÓRNIA: Domino

WYDANE: 7 kwietnia 2014

Zakładam, że duża część niezalowych słuchaczy upatrywała w Enter The Slasher House jeden z mocarniejszych punktów tego roku. Pływający w lunaparkowo-arielowym sosie „Little Fang” mógł się tej grupie zdecydowanie podobać – to może nie jest totalnie porywający popowy killer, ale przejrzystość refrenu, umoczona w lśniącym płynie producenckich sztuczek wynagradza wszystko z nawiązką. Przyznaje, też dałem się wciągnąć w ten kolektywny zachwyt, może obyło się bez szaleństw, ale jednak singiel pozostawił w mojej głowie bardzo dobre wrażenie, o którym nie omieszkałem się ZWIERZYĆ (a może zanimalić) przy okazji miesięcznego zestawienia singli. Potem David Portner wraz z Angelem Deradoorianem (były członek Dirty Projectors) i Jeremym Hymanem (dawniej pałker Ponytail) uraczyli blogosferę, krytyków i słuchaczy piosenką „Strange Colours”, skaczącą za pomocą świdrującego basu w stronę zmechanizowanego The Rapture (R.I.P.), splecionego z chóralnymi zaśpiewami na modłę Panda Bear. Dalej więc nie było powodów do obaw – większość wskazywała na to, że Avey dostarczy kilkunastu minut świetnego oderwania się od życia. Wszystko legło niestety w gruzach po wysłuchaniu całości.

Myśląc o Avey Tare’s Slasher Flicks, automatycznie nasuwa mi się projekt Atoms For Peace Thoma Yorke’a. Podobna sytuacja: w obu przypadkach mamy amalgamowe sklepienie ZAPRAWIONYCH W BOJACH postaci, sławetne „supergrupy” (Atomy są trochę bardziej super, ale to nieistotne). W obu przypadkach lider grupy chce trochę odpocząć od macierzystej formacji, zmienić otoczenie i spróbować stworzyć coś innego (przynajmniej takie zamierzenie wydaje mi się logiczne, bo po cholerę tworzyć nowy projekt, żeby grać to samo?). Wreszcie po trzecie: w obu przypadkach te próby kończą się na niczym, bo AFP brzmią jak kopia Radiohead bez pierwiastków nieuchwytnego geniusza, a ATSF brzmią jak stawiająca na kompromis, ugrzeczniona, rezygnująca z szaleństwa, dzikości, nieokiełznania i dziwności wersja Animal Collective. Powiem więcej: brzmią jak stworzona dla „masowego alternatywnego słuchacza” (są tacy) wersja Strawberry Jam.

Nie chcę tu „tworzyć niestworzonych historii” i produkować paraleli jak z teorii spiskowych, ale… No weźmy opener Slasherów – „A Sender” to odarty z wariackiego, digitalnego szamanizmu „Peacebone”. Żeby szkielet nie był nagi, chłopaki ubarwili go i pozakrywali wszystkie puste miejsca tańszymi materiałami, dostępnymi w większości sklepów. „Duplex Trip” z kolei przypomina, że podobnie uwarunkowany dźwiękowo jest „Winter Wonderland”, „That It Won’t Grow” jedzie na podobnym patencie do tego, który Animale użyli w „Cuckoo Cuckoo”, etc. etc. Okej, zdaję sobie sprawę, że to są może trochę naciągane szukanie wspólnych mianowników, ale z takich porównań wprost wynika, że Avey, spiritus movens całej tej szajki, dość brutalnie spłycił cały zamysł znakomitego albumu z truskawką na okładce. Za to właśnie należy mu się wielki minus (—).

Ale jest jeszcze druga strona medalu: Portner to całkiem zdolny songwriter i nawet jeśli zabrnie w coś, z czego ciężko go usprawiedliwić, to ratuje się (nie zawsze oczywiście, ale jednak) swoim indywidualnym krojem kawałków. Gdyby ktoś powiedział mi, że to Enter The Slasher House to kolejna płyta AC, przyjąłbym to bez bólu i może nawet trochę się ucieszył. W końcu trio pokazało, że potrafi układać całkiem dobre kawałki. Ciężko na przykład przejść obojętnie wobec rozgorączkowanego i zaraźliwego „Blind Babe”. Wcześniej hejtowałem „Duplex Trip” za wtórność, to teraz zrehabilituję za songwriting, a za „dobre prowadzenie” można też spokojnie pochwalić „Modern Days E”. I bez dwóch zdań trzeba docenić produkcję tego krążka – chwilami tak świetnie eksponującą konkretne motywy, a momentami zakrywającą niektóre braki i słabostki Avey’a. I mimo że trochę bezczelnie zachował się wobec Strawberry Jam, to mogę spokojnie wystawić Slasher Flickom dobrą notę. Tak, mimo wszystko będę mógł spać spokojnie. Na pewno.

6.5

Tomasz Skowyra