Zaległości recenzenckie #10: Baths, Cut Copy, Small Black, Smith Westerns, Tom Odell

Zaległości ciąg dalszy. Baths, Cut Copy, Small Black, Smith Westerns oraz Tom Odell.

Baths – Obsidian

2013, Anticon 

Wykluło się kiedyś takie określenie jak "inteligentna elektronika". I jeśli ono istnieje naprawdę, to Baths jest jednym z mistrzów tego gatunku. Obsidian brzmi jak idealnie dopracowana maszyna, w której każdy trybik pracuje tak, jak powinien. Tu każde uderzenie, każdy trzask i każdy instrument znajduje się w odpowiednim miejscu. Zawodzący wokal nadaje utworom urokliwego charakteru, smyki w tle łamią serca słuchaczy ("Ironworks"), a żywe klawisze potrafią wywołać promyk słońca ("No Eyes"). Baths, niczym czarnoksiężnik, gra na emocjach, bo słuchając wszystkich nagrań z Obsidian można stać się niewolnikami tych melodii. Urokliwe, ładne i w gruncie rzeczy smutne. 

7.5

***

Cut Copy - Free Your Mind

2013, Modular

Lepiej niż na Zonoscope, dużo słabiej niż w przypadku dwóch pierwszych albumów. Cut Copy daleko do formy z chociażby 2008 roku, ale pewna iskierka jest. Na razie kopiują samych siebie z dawnych czasów plus jakieś dziwne zainteresowanie klimatami z Haçiendy. Mało jest dobrych momentów na Free Your Mind. Największym chyba tylko to, że Australijczykom się po prostu chciało. Co wypada najlepiej? Te najkrótsze kompozycje: "Inth the Dessert", "Above the City", "The Waves" oraz "In Memory Capsule", gdzie tytuł naprawdę jest bardzo wymowny. Cut Copy cofnęli się do połowy pierwszej dekaty XXI wieku i brzmią jak na In Ghost Colours. A poza tym jest radośnie i jakoś karaibsko. Brakuje tylko palm i latających nad muzykami papug. Może na koncertach zaprezentują się lepiej? Tak przecież było po wydaniu Zonoscope na Open'er Festivalu. Póki co nie za specjalnie.

3.5

***

Small Black – Limits Of Desire

2013, Jagjaguwar/Warner

New Chain rządziło. Rok 2010 ogólnie można było podpiąć pod dokonania Small Black. Właśnie tamtym długograjem Small Black skradli serca wszystkich chillwave'owych fanów. No, ale nie ma się co dziwić, bo w tamtych czasach sam gatunek był bardzo gorącym towarem. A Limits Of Desire? Cóż, za wiele się nie zmieniło. Nadal mamy główny akcent zatrzymany na rozmarzonych latach osiemdziesiątych, nadal jest czarująco i łagodnie, a niemal astralne wokale sprawiają, że słuchacz rozpływa się w błogości brzmienia. Jest tylko jedno ale - czy jeszcze tego potrzebujemy? Praktycznie wszyscy wielcy chillwave'u poszli inną drogą. Small Black wydają się być wierni poglądom, a to ma swoje i dobre, i złe strony. Dobre to ten, że wiemy, co dostaniemy. A złe? Hm, jednak mogłoby być trochę ciekawiej. Bo Limits Of Desire lekko usypia monotonią. Mało się dzieje i to największy mankament.

6

***

Smith Westerns – Soft Will 

2013, Mom + Pop Music

Z Soft Will miałem taki problem, że jak słuchałem tej płyty praktycznie cały czerwiec i lipiec, tak totalnie nie potrafiłem się na niej skupić. Niby było bardzo ładnie, niby patetycznie (ale z gracją), niby instrumentalnie-emocjonalnie, trochę w stylu Spiritualized, bardziej Tindersticks, a już bliźniaczo do Grizzly Bear (z ostatniej odsłony). Taka to ładna muzyka, z łatwością przechodząca przez wszystkie organy i części ciała, ale jednocześnie szybko zeń wychodząca. Jest dostojnie, tak, jak Smith Westerns powinni brzmieć za kilka lat, a nie chwilę po nagraniu przebojowego Dye it Blonde.

Soft Will oczywiście perełki posiada, jak chociażby "Best Friend", "Varsity" czy "Only Natural", ale chyba wolałem tamtych gówniarskich Smith Westerns. Ponoć każdy dorasta, fakt, ale czasem warto zostać brzmieniowym gówniarzem (patrz: Superchunk). 

6

***

Tom Odell - Long Way Down

2013, Sony

Z ogromnej chmury mały, niemalże tyciuni deszcz. Hype na Toma był przeogromny, szczególnie w Polsce, bo w Anglii i Stanach Long Way Down nie zostało przyjęte z TAKIM rozmachem. Debiutancki album Toma Odella jest, mówiąc najłagodniej, średni. Średni w "ch...", jak by to powiedziała obecna młodzież w czapka z napisem NE. Dobra, jest dramatycznie gówniany. Pianino, klawisze, wszystkie te falsety, stadionowy feeling, chóralne zaśpiewy tu, ckliwe ballady tam, a jeszcze gdzieś znajdzie się jakiś wielkomiejski, country-podobny muzyczny zawijas. No normalnie Rufus Wainwright nowego pokolenia, jakaś jego nieletnia kopia. Gdyby pisanie o Long Way Down w czasie, kiedy ta płyta wychodziła, było czynnością przyjemną, pewnie recenzja byłaby dłuższa i nie znalazła się przy okazji nadrabiana zaległości. Jasne, o Long Way Down można napisać pewnie z sześciostronicowy esej, jak koszmarna jest to płyta, ale... właściwie po co? Wiem jedno: znienawidzonemu chomikowi bym jej nie puścił. I niech nikt nie mówi, że to muzyka niezależna. Jest tak samo alternatywna jak wypociny Makowieckiego, Podsiadło, Fismolla, Zalewskiego, Brodki, Bokki, Kari i innych komercyjnych wykonawców. A sama muzyka? Cóż, gwałt na klawiszach.

0

***

Piotr Strzemieczny