Disappears – czyli co
robi Steve Shelley po godzinach.
Na Disappears trafiłem przeglądając niezliczone projekty w,
których udzielają się członkowie mojego ukochanego (nie będę się z tym krył!)
Sonic Youth. Tym razem mowa będzie o zespole, w którym gra Steve Shelley –
perkusista Soników.
Pierwsze wrażenie jakie miałem po odpaleniu Pre Language było raczej przychylno-obojętne. Za drugim razem też, za trzecim, cóż – nieco mniej, czwarty raz zaczął sprawiać mi kłopot, a przy piątym razie zaczynają się nieprzyjemności. Disappears to zespół, który chciałby grać muzykę transową i poważną, jednak w efekcie gra muzykę nudnawą i ponuracką. Pomysł na utwory Disappears ogranicza się do ciągnięcia jednego, monotonnego beatu w nieskończoność. Ponad grobową sekcją rytmiczną hałasuje shoegaze’owy przester i jakieś nieśmiałe wokalne pomruki. To wszystko. Ja wiem, że minimalizm; ja wiem, że smutek; ja wiem, że poruszamy się tylko w odcieniach szarości. Ale tutaj to po prostu nie działa.
Co tu dużo mówić, najmocniejszym punktem płyty jest mimo wszystko sekcja rytmiczna – rozpoznawalny, minimalistyczny groove Steve’a Shelleya napędza i trzyma w ryzach wszystkie utwory, jednak dzieje się tu zbyt mało, by było nawet o czym pisać. Sprawę pogarsza naprawdę słaby wokal i brak dobrych melodii. Niestety, nie ma też ani krzty ognia i punkowej zadziorności. Jest nudno i szaro. Niby panowie chcą brzmieć jak The Fall, ale coś im to średnio wychodzi. Ten album brzmi trochę tak, jakby był nagrywany z nudy.
Jeżeli miałbym znajdować jakiekolwiek mocniejsze momenty Pre Language, zwróciłbym uwagę na dwa najkrótsze kawałki oraz ostatnie kilkadziesiąt sekund wieńczącego płytę „Brother Joliene”. Nie dajcie się nabrać na zmyłkę, jaką jest dobra, soczysta produkcja. Po paru przesłuchaniach dostrzeżecie mielizny tego albumu.
Swoją drogą, na żywo ten materiał być może sprawdza się lepiej. Podobno koncerty grają dobre .
4.5/10
Jakub Lemiszewski
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Zostaw wiadomość.