Lana Del Rey – “Born to Die” (2012, Universal)

Pod koniec zeszłego roku na scenie indie-popowej zrobiło się o niej głośno. Zarówno za sprawą jej głosu, jak i kontrowersji jakie wzbudziła na rynku muzycznym.

Pojawiła się nagle i do tego znikąd, intrygując wszystkich swoim głosem. I wszyscy wstrzymali dech w piersiach, ale tylko na chwilę, gdyż zaraz potem pojawiło się wiele oskarżeń – że jest to doskonały produkt marketingowy, że plastikowa (no cóż, na pierwszy rzut oka widać tylko jej wielkie, wypełnione usta, przyklejone długie rzęsy i równie długie tipsy), że pretensjonalny styl Ameryki lat sześćdziesiątych, że zamożny tatuś wszystko załatwił, m.in. wykupując prawa autorskie do jej pierwszej EP-ki. Prawdę mówiąc, mało obchodzi mnie kto ją stworzył i po co. Jedyne co mogę i chcę oceniać to jej głos i twórczość. Bo od czasu Florence And The Machine nie widziałam tak interesującego debiutu. A poza tym nieważne co mówią, ważne żeby było głośno…

Na początku usłyszałam w radiowej Trójce „Blue Jeans” Lany del Rey i zahipnotyzował mnie jej głos. Od tamtej pory cierpliwie czekałam na pojawienie się w Polsce jej debiutanckiej płyty. Teraz mam ją przed sobą i zastanawiam się jak ładnie ubrać w słowa to, co siedzi mi w głowie po kilku odsłuchach. Pierwsze odczucia są dość ambiwalentne. Kilka kawałków świetnych, a kilka brzmiących jak coś między Florence, a Hurts. Ciężko mi rozgryźć tę panią i o co jej chodzi w muzyce. Mam wrażenie, że jeszcze do końca nie odnalazła swojego stylu, ale dam jej szanse, gdyż jestem ciekawa jak dalej potoczy się jej kariera.

Najlepszymi według mnie piosenkami są wspomniany wyżej „Blue Jeans”, „Born to Die” oraz „Video Games”, które jakiś czas przed wydaniem krążka pojawiły się na youtube. Wszystkie trzy mają jakiś taki magiczny klimat, który wciąga i każe na chwilę przerwać to, co akurat się robi w trakcie słuchania. Poza ciekawym głosem Lany vel Elizabeth Grant, który ma całkiem dużą skalę, urzekać może sama muzyka. Wygląda na to, że za panią Grant stoi niezła orkiestra symfoniczna, a ja, z racji podstawowego wykształcenia muzycznego, mam słabość do tego typu aranżacji we współczesnej twórczości muzycznej. Równie dobre utwory to „Million Dollar Man” – tak bardzo retro, że niemal widzę Lanę w zadymionym lokalu z cygaretką między palcami. Następny kawałek, który dość mocno zapada w pamięć i potrafi latać po głowie cały dzień to „Summertime Saddnes”. No i jest jeszcze bardzo „dziewczyński” utwór „This Is What Makes Us Girls”. Nie wiem dlaczego, ale jakoś mam wrażenie, że tylko damskiej części słuchaczy spodoba się on bardziej.

Niestety nie wszystko na tej płycie jest takie piękne i nastrojowe. Nie kupuję jej „National Anthem” z chórem dziecięcym w tle. Jest za bardzo patetyczny i tak bardzo amerykański, że niemal widzę fajerwerki na 4 lipca. Nie mówiąc już o tym, jak bardzo nie pasuje mi „rapowanie” w jej wykonaniu. „Diet Mnt Dew” też jakoś nie przypadł mi do gustu. Pozostałe, niewymienione przeze mnie utwory są, powiedzmy sobie, średnie, dlatego nie ma sensu zbytnio się nad nimi rozwodzić.

Pomiędzy kilkoma naprawdę udanymi produkcjami oraz tymi naprawdę słabymi, większość utworów oscyluje mniej więcej na poziomie dobrym, co pozwala mi stwierdzić, że komercyjny sukces krążka „Born to Die” nie był przesadzony. Zresztą ciężko wyliczyć przypadki, w których całość materiału na albumie była mocna. Dużym plusem jest klimat panujący w piosenkach Lany. Jest tajemniczo i czasem tak bardzo retro, że czas zwalnia. Całości dopełnia jej wizerunek. Tak bardzo wszystko do siebie pasuje, że aż pierwsza myśl, jaka przychodzi do głowy to „co tu jest nie tak, bo przecież cos musi być”?

Ale nie szukajmy dziury w całym. Ten kto nie polubił głosu panny del Rey teraz, prawdopodobnie nie zmieni zdania po przesłuchaniu całej płyty, ale ci z was, których zaintrygowała, będą zadowoleni z zakupu Born to Die.

Od strony marketingowej w przypadku Lany del Rey też wszystko było profesjonalnie rozegrane. Dużo kawałków na youtube, wiele wywiadów i kilka okładek m.in. „Vouge”, „Interview” i „NME”, zanim pojawił się krążek Born to Die, świadczą o tym, że wokalistką zainteresował się nie tylko świat muzyki ale i mody, której ikoną ma ona szanse zostać.

7,5/10

Agnieszka Strzemieczna