Nerwowe Wakacje - Polish Rock (2011, Wytwórnia Krajowa)

Beztroskie teksty i wesołe melodie. Miłe piosenki. Tylko dlaczego nic nie wnoszą do życia?

 The Car is on Fire swoją twórczością urzekali na pierwszych dwóch albumach. To z debiutu i Lake and Flames pochodziły najlepsze kawałki. Potem zespół przeszedł metamorfozę i z brudu, jaki bił z The Car is on Fire oraz łagodności sofomora nie pozostało praktycznie nic. W zamian warszawianie przerzucili się na pop w wersji „indie” – luźne piosenki, łatwo wpadające w ucho. To się sprzedało, to się podoba słuchaczom. OK., nie mówię, że mnie to razi czy może odrzuca, bo tak nie jest. Przyjąłem Ombarrops bez popicia i czekam na kolejną płytę Jacka Szabrańskiego i kolegów. Dlaczego takie wprowadzenie dotyczące  TCIOF? Ano dlatego, bo frontman zespołu jest współzałożycielem Nerwowych Wakacji – „wielkiego odkrycia polskiego niezalu”, a przy okazji także „najlepszej płyty ostatnich lat!”. No co? Takie opinie biją zewsząd. Hm, no, może poza tym blogiem.

OK., Polish Rock nie jest złym krążkiem. Wszak wiele tu odnośników do ‘tradycji polskiej muzyki’ i w ogóle. Są zaczerpnięcia z klasyków (do mnie jakoś nieprzemawiających) – Budki Suflera, Lady Pank, Skaldów, Perfectu i Maanamu (to akurat jakoś mi wchodziło). Są także polskie – tak przecież rzadko spotykane u rodzimy wykonawców – teksty (już widzę te uśmiechnięte pyszczki, które w grudniu ubiegłego roku krytykowały podsumowanie polskich albumów. Że praktycznie żaden zespół nie śpiewał po polsku). No i typowo nostalgiczno-życiowa tematyka („Pan Samochodzik”). Słyszymy także żywe, radosne melodie, nuty wpadające w ucho. I to jest przyjemne, naprawdę. Piosenki szybko aklimatyzują się w głowie, zostają w pamięci. Zmuszają do nucenia.

Fajnie, to teraz na minus.

Czy hajp na tę płytę musi być aż tak ogromny? Doprawdy, nie wyczuwam aż tak ogromnego geniuszu Polish Rocka. Weźmy pierwszy lepszy tekst (tak, wiem. Jest kilka fajnych): „Ta guma szybko traci smak/ super mięta, kompletnie wyżęta/ mógłbym cię połknąć tak dobrze cię znam/ chciałbym cię spotkać jeszcze jeden raz”. Toż to grafomania w stylu Much albo piosenek pochodzących z ostatniego albumu Bruno Schulz (Nowy Lepszy Człowiek). Jasne, wiadomo, te piosenki nie mają edukować, mają cieszyć. Odprężać niezobowiązującymi tekstami i wesołymi, przystępnymi melodiami. Jeśli jednak natrafi się słuchacz zwracający większą uwagę do liryki, to wychodzi lipa, która mogłaby uśmiercić Supermana. I z jednym mogę się z tej piosenki zgodzić. „Męczą jak niechciany spam” niekiedy utwory Nerwowych Wakacji. Chociaż „męczą” nie do końca jest trafnym określeniem, bo przecież nie przy wszystkich kawałkach tak jest. Dobrze brzmi melancholijne „Wpół Drogi”, refren „Mięty” wciąga prostotą rytmu, a „Gigi Chce Pójść Tam Gdzie Ja” nie bez powodu jest najczęściej odtwarzanym utworem ostatniego tygodnia na profilu last.fm zespołu.

Jedno trzeba oddać debiutanckiemu albumowi. Nerwowe Wakacje dopracowały w nim każdy szczegół. Piosenki są nagrane szczegółowo, z powiedzeniową „pompą” i mają ogromną szansę stać się wiosenno-wakacyjnymi przebojami – jeśli oczywiście chodzi o polskojęzyczną twórczość. Ja to widzę tak – pomost w jakiejś mniejszej miejscowości na Mazurach, słońce i piwo. Beztroskość. A w głośnikach leci „Grek” lub „Big Mind”. Wizja przyjemna, lecz na pewno nie świadczy o wielkości płyty. Dobrze, że ta płyta powstała, na pewno nikogo nie skrzywdzi. Jednak daleki jestem od gloryfikacji tej produkcji. Takiego pomnika raczej się nie doczeka.

6/10

Piotr Strzemieczny

PS Nie wiem skąd się wzięły opinie i głosy, że Polish Rock to płyta roku. Autentycznie, Kyst (recenzja) i Elvis Deluxe (na FYH! wkrótce) nagrali znacznie lepsze albumy. Na tę chwilę najlepsze.