Do rozpoczęcia festiwalu Transgresje zostało coraz mniej czasu. Prezentujemy artystów, którzy wystąpią w październiku w Toruniu.
ZAMILSKA
Jak
sama mówi, skupia się w życiu na kilku sprawach: elektronika, techno, noise,
nowoczesny world, monstrualny bas, pulsujący bit, trans i rozwalanie
stereotypów.
Polska artystka tworząca
muzykę elektroniczną, okrzyknięta przez krytyków „największą nadzieją polskiej
elektroniki”. Solidna porcja surowego i ciężkiego techno, noise i nawiązania do
muzyki współczesnej. Jej debiutancki album „Untune” wydany 26 maja 2014 nie
zawiódł tych, którzy uznali Zamilską odkryciem roku.
Z`EV
Ten
Amerykanin to człowiek legenda. W latach 70. był jednym z założycieli ruchu
kontrkulturowego znanego jako industrial. Jego twórczość dźwiękowa to odejście
od zachodniego języka rytmicznego i od form wypracowanych w XX wieku przez
jazz, rock a nawet akademicką awangardę.
Urodzony w 1951 r. w Los
Angeles jako Stefan Joel Weisser. Już w późnych latach 60. grywał w garażowych
zespołach Los Angeles, studiował sztuki plastyczne i poezję, zgłębiając
równocześnie muzykę perkusyjną Ghany, Indii Południowych i Bali. W latach 70.
był jednym z założycieli ruchu kontrkulturowego znanego jako industrial,
wybierając oryginalną drogę twórczą
perkusjonisty-performera, korzystającego z osobliwego zestawu
instrumentów etnicznych, a przede wszystkim odpadów przemysłowych i obiektów znalezionych
na złomowiskach. Tworzył też instalacje dźwiękowe i dzieła multimedialne,
łączące muzykę, poezję, performance, video i teatr.
Współpracował z wieloma
zasłużonymi artystami jak m.in. Glenn Branca, John Zorn, Merzbow, Chris Watson,
Charlemagne Palestine, Stephen O’Malley, Fennesz, Francisco López, David
Jackman, KK Null, Oren Ambarchi, Genesis P-Orridge, BJ Nilsen, czy grupy Larsen
i HATI.
Z’EV jest autorem
kilkudziesięciu publikacji tekstowych i wydawnictw – od artykułów i książek
(np. „Rhythmajik. Practical Uses of Number, Rhythm and Sound”), poprzez kasety
i płyty analogowe, po płyty CD wydane w kilkudziesięciu wytwórniach istotnych w
propagowaniu muzyki awangardowej, jak m.in. Touch, Tzadik Records, Cold Spring
czy Soleilmoon.
Z’EV jest zarówno artystą
praktykiem, jak i teoretykiem, łączącym zagadnienia naukowe, dźwiękowe,
wizualne i nawet alchemiczne, czy z nurtu neo-szamanizmu, a jego idee
znamionuje całkowite odejście od zachodniego języka rytmicznego i od form
wypracowanych w XX wieku przez jazz, rock a nawet akademicką awangardę.
Marcin Masecki
Rzecznik
traktowania muzyki klasycznej jako pełnoprawnego elementu współczesnego świata
muzycznego, a nie tylko eksponatu w elitarnym muzeum. Wirtuoz fortepianu.
Oryginalny interpretator Bacha i Chopina.
Pianista, kompozytor,
członek wytwórni Lado ABC, lider i członek ogromnej ilości różnorodnych
projektów. Prowadził zespół Profesjonalizm, był dyrektorem pierwszej edycji WOR
(Warszawskiej Orkiestry Rozrywkowej). Obecnie jest członkiem międzynarodowych
zespołów Paristetris i Pictorial Candi. Jego ostatni projekt to Polonezy –
dziesięcioosobowa orkiestra dęta grająca autorski zestaw polonezów.
Równolegle jego pasją jest
muzyka klasyczna, którą wciska w nietypowe dla niej konteksty. Od roku
współpracuje z Orkiestrą OSP w Słupcy, dla której napisał swoją Symfonię nr 1.
Pisał również dla Orkiestry Filharmonii Poznańskiej, Elbląskiej Orkiestry
Kameralnej, oraz zespołu wiolonczelowego Cellonet.
Jerzy Mazzoll
Wirtuoz
klarnetu basowego, sięgający głęboko do tradycji polskich improwizatorów i
twórców muzyki współczesnej połowy XX w. Jeden z inicjatorów tzw. rewolucji
yassowej. Twórca idei Arhythmic Perfection. Twórca albumów, które zmieniły
oblicze polskiej muzyki improwizowanej.
Był jednym z inicjatorów
tzw. rewolucji yassowej, jednak odciął się od tego nurtu, tworząc ideę
Arhythmic Perfection i zajął się europejskim aspektem improwizacji w sztuce.
Na początku lat 90. spotkał Dereka Baileya i
na jego osobiste zaproszenie wyjechał do Londynu na legendarny już festiwal
„company week”. Producentem jego pierwszej płyty „Perplex” był Tony Oxley.
Mazzoll współpracował także z orkiestrą Django Batesa i kwartetem Petera
Brötzmanna. Wydał serię płyt „Diffusion Ensamble”, improwizując na scenie z
artystami różnych dziedzin sztuki. W czasie tej praktyki spotkał Petera Kowalda
oraz Olgę Szwajgier i poprowadził z nimi warsztaty, które miały wpływ na całe
pokolenie muzyków. Tworzył festiwal Art Depot zajmujący się naturą improwizacji
w różnych kulturach.
Lata 2012 i 2013 to czas
jego powrotu na rynek wydawniczy, na którym ukazały się kolejno płyty:
Mazzoll/Janicki/Janicki „Minimalover”, „Jeden dźwięk i Pan Bóg” oraz oczekiwana
„Responsio Mortifera”, a także Mazzoll/Sroczyński „Rite of spring variation.
Arhythmic Perfection vol.1”. Najnowszy album, którego współautorem jest Mazzoll
to płyta „+” projektu MazzSacre, a w nagraniach wspomagali go m.in. muzycy
związani z uznaną amerykańską wytwórnią Tzadik.
HATI
Duet,
czyli Rafał Iwański i Rafał Kołacki, bazuje na brzmieniu etnicznych
instrumentów akustycznych i obiektów z recyklingu. Łączy eksploracje na polu
muzyki rytualno-medytacyjnej i improwizowanej. Muzycy są także
współzałożycielami grupy Innercity Ensemble. Osobno grają m.in. w zespołach
Kapital, Alameda 5 i T’ien Lai.
Od 2003 r. zagrali kilkaset
koncertów w Polsce, Niemczech, USA, Hiszpanii, Belgii, Holandii, Irlandii,
Wielkiej Brytanii, Francji, Danii, Węgrzech i na Litwie. Muzycy pojawili się
też na wielu ważnych festiwalach muzyki współczesnej i sztuki audiowizualnej,
jak m.in. Unsound Festival w Nowym Jorku, Equinox Festival w Londynie, Laut und
Luise Festival w Getyndze, Menuo Juodaragis na Litwie, Fano Free Folk Festival
w Danii, CTM w Berlinie, Ars Electronica w Linz, Trans/Wizje w Warszawie.
Muzycy HATI brali udział w
nagraniach, realizacji i wydaniu kilkudziesięciu płyt. Współpracowali
koncertowo i w studio m.in. z takimi artystami jak Z’EV, John Zorn, Sławomir
Ciesielski (Republika), Marek Styczyński (Karpaty Magiczne), Andrzej
Przybielski, PURE, Robert Curgenven, grupa PAS, Steve Buchanan, Mirt.
Albumy HATI zbierały świetne
recenzje w prasie polskiej i zagranicznej. Od 2007 r. podstawowy skład HATI to
Rafał Iwański (m.in. także wystepujący jako X-Navi:Et i w zespołach Kapital,
Innercity Ensemble i Alameda 5 oraz w projekcie muzyczno-astronomicznym Voices
of the Cosmos) i Rafał Kołacki (znany też m.in. z projektów Mammoth Ulthana,
Tonopolis, Innercity Ensemble i T’ien Lai). R. Iwański i R. Kołacki są też
pomysłodawcami i współorganizatorami międzynarodowego festiwalu CoCArt Music
Festival organizowanego od 2007 r. w CSW Znaki Czasu w Toruniu.
Wilhelm Bras / Lautbild (Paweł Kulczyński)
Paweł
Kulczyński to zapalony budowniczy elektronicznych instrumentów analogowych.
Autor niebanalnych koncertów plenerowych oraz instalacji dźwiękowych. Postać
coraz bardziej rozpoznawalna na scenie muzyki elektronicznej, zarówno
eksperymentalnej, jak i tanecznej.
Postać szeroko znana na
scenie elektronicznej muzyki niezależnej oraz w kręgach miłośników brzmień
eksperymentalnych. Występując jako Wihlem Bras artysta zdecydował się przekuć
swe niszowe doświadczenia w nieco bardziej przystępną i zrytmizowaną formę,
zachowując jednak charakterystyczny dla siebie pazur i wybujałe, choć surowe
brzmienia. Efektem pracy Kulczyńskiego jest płyta/kaseta o romantycznym tytule
“Wordless Songs by the Electric Fire”, wydana przez oficynę Mik Musik (2013)
oraz kaseta sygnowana jako Lautbild pt. „Proletkult” (2014). Jego najnowsze
dzieło to monumentalny album „Visionaries & Vagabonds” opublikowany wiosną
2015 r. na płycie CD.
Repetytywne sekwencje
kreowane przez Kulczyńskiego uchylają furtkę do organicznego świata sprężystych
hałasów, karkołomnych wolt i zgrzytów. Występował z koncertami w Europie i USA.
Artysta znany jest również z realizacji sonicznych rzeźb, instalacji
dźwiękowych oraz działań typu sitespecific.
Lautbild – kolejne muzyczne
wcielenie Pawła Kulczyńskiego, który wciąż stara się okiełznać niepokorną
strukturę oraz brzmienie i zbliżyć do nieco szerszej publiczności,
prawdopodobnie po raz kolejny z powodzeniem jedynie częściowym. Podobny cel
przyświeca jego działaniom pod szyldem Wilhelm Bras, które wprowadzają rytm do
analogowo-sonorystycznych wolt i zgrzytów. Tam pomimo wysiłków efekt pozostaje
wciąż zdecydowanie na terytorium awangardowym. Lautbild ma ostatecznie zerwać z
trudnymi dźwiękami, przynosząc tandetę i ukojenie, udaje mu się to jednak
połowicznie, głównie dzięki porzuceniu własnoręcznie budowanego
instrumentarium. O ile bowiem poszczególne dźwięki przybierają formę częściej
spotykaną, to całość ponownie wskazuje na wyraźnie mylne wyobrażenie o szerzej
akceptowanych standardach w muzyce tanecznej – ku jawnej uciesze jej
peryferiów.
L.U.C
Łukasz
L.U.C Rostkowski. Kompozytor, autor tekstów, wokalista, performer, gazownik,
magister prawa, oraz reżyser wideoklipów i koncertów.
Jest autorem i wyznawcą
wielu koncepcji m.in. 4 Galaktyk Sztuki, która zakłada kreowanie przekazu za
pomocą spójnie połączonych w całość czterech dziedzin sztuki – muzyki, słowa,
filmu i grafiki.
Za rozmach, odwagę i
konsekwencję w swojej twórczości, a także za eklektyzm oraz niekonwencjonalne
pomysły muzyczne, filmowe i tekstowe zdobył wiele nagród i nominacji do
najważniejszych nagród kulturalnych (m.in. Paszport Polityki, Yach, Warto,
Wrocławska Nagroda Muzyczna, Ale Sztuka!, Gwarancje TVP Kultury, Fryderyki,
Mateusze Trójki – ostatni w 2013 za płytę NIC SIĘ NIE STAŁO).
Porażony twórczym ADHD nagle
w 2003 roku założył Kanał Audytywny. W 2006 równolegle rozpoczął drogę solową.
Nagrał łącznie 12 albumów, w tym 6 konceptualnych, udźwiękowił wiele spektakli
i krótkich form wideo. W muzyce celowo przekracza liczne gatunki tworząc na
pograniczu nu jazzu, trip-hopu, hip-hopu, elektroniki, klasyki i muzyki
filmowej. W roku 2010 nagrał album eksperymentalny, stworzony wyłącznie za
pomocą modulacji własnego głosu (Pyykycykytypff)
Komponował i nagrywał z
wieloma wybitnymi instrumentalistami i wokalistami, m. in. ze światowej sławy
wokalistką jazzową U.DUDZIAK, zdobywcą Oscara Z. RYBCZYŃSKIM, Z.NAMYSŁOWSKIM,
M.URBANIAKIEM i L.MOŻDŻEREM. Na żywo supportował zaś m. in. TRICKIEGO, THE
PRODIGY, TALIBA KWELI, COLDCUTA, SKUNK ANANSIE i wielu innych. Jednocześnie,
propagując ideę „podaj dalej”, łączy świat profesjonalistów z amatorami, którym
pomaga debiutować.
W roku 2011 happeningiem na
wrocławskim Gaju stworzył ruch POSPOLITE RUSZENIE, który miał na celu inicjacje
dialogu na temat estetyki przestrzeni publicznej i „elewacyjnej wysypki”
polskich blokowisk.
Zorganizował Dzień Słowa
„RYMOLIRYKTANDO” – festiwal promujący wartości języka i dotrzymywania danego
słowa. Festiwal odbywa się cyklicznie co roku zyskując coraz większą
popularność.
Także w roku 2011 wydał swe
największe dzieło – przypowieść KOSMOSTUMOSTÓW, która opowiada jedną historię
poprzez komiks, album muzyczny, murale miejskie i koncertospektakle.
W 2013 roku ukazała się
płyta nagrana wspólnie ze światowej sławy trio akordeonowym MOTION TRIO, które
gościło w największych salach koncertowych na świecie (m.in. Carnegie Hall w
Nowym Jorku. wiedeński Konzerthaus). Album NIC SIĘ NIE STAŁO to ujawnienie
skrajnie odmiennych możliwości wykorzystania akordeonu – od sakralnych
melodyjnych harmonii i futurystycznych brzmień, przez lekkie „ameliowo-
surrealne” tematy wplecione w elektro- hip- hop, aż po szydercze bawarskie
szlagiery. Dodatkowo wydana została płyta instrumentalna CITY OF HARMONY, która
zawiera tylko instrumentalne wersje utworów z NIC SIĘ NIE STAŁO.
Ostatnim w 2013 roku
projektem jest SLEEPOHOLIC, wydany w specjalnej poduszce. Płyta zawiera utwory
do snu i relaksu, które są odpowiedzią L.U.C na tempo dzisiejszego świata.
L.U.C wydał SLEEPOHOLIC jako Łukasz Rostkowski.
W 2014 roku wydana została
antologia PRZEKRÓJ na 11-lecie kariery solowej L.U.C. Wydawnictwo ukazało się w
dwóch formach: jako CD + DVD [zawierającym teledyski], oraz na płycie
winylowej.
PURE (Peter Votava)
Tworzy głównie na polu
abstrakcyjnej muzyki elektronicznej. Na początku lat 90. był jednym z pionierów
techno w Austrii, szybko odchodząc w kierunku bardziej eksperymentalnych form
muzyki tanecznej i elektroakustycznej.
Artysta dźwiękowy pochodzący
z Wiednia, od dekady pracujący i mieszkający w Berlinie, aktywny na scenie
muzycznej od 1992 r. Swą działalność muzyczną rozpoczął w 1990 r. i był jednym
z pionierów techno w Austrii (w duecie Ilsa Gold, następnie jako PURE), szybko
odchodząc w kierunku bardziej eksperymentalnych form muzyki tanecznej.
W połowie lat 90.
zainteresował się muzyką komputerową oraz muzyczną improwizacją, sukcesywnie
budując swój elektro-akustyczny świat dźwięków, przypominający często ścieżki
dźwiękowe do filmów abstrakcyjnych czy science fiction. Jego albumy były
wydawane w tak zasłużonych dla eksperymentalnej muzyki wytwórniach płytowych
jak Editions Mego, Hinterzimmer, Crónica, Staalplaat, oraz w jego własnym
wydawnictwie płytowym d0c, w którym promował współczesną muzykę
elektroakustyczną realizowaną przez innych artystów.
Występował w całej Europie,
Ameryce Północnej i Południowej. Uczy języków programowania max/msp/jitter na uniwersytetach
i prowadzi warsztaty. Od niedawna gra też ponownie w ramach reaktywowanego
duetu Ilsa Gold, często też występuje jako dj. Peter Votava. Jest także
współtwórcą projektów muzycznych Bolder, PRSZR oraz niezwykle interesującego
projektu audio-wizualnego Heart Chamber Orchestra, o którym opowie podczas
spotkania z publicznością.
Steve Nash (Kacper Nowak)
Współtworzy duet
audiowizualny „Steve Nash Vj Pillow”. Projekt łączy muzykę elektroniczną,
prezentowaną w formie live act’u, ze specjalnie przygotowaną oprawą wizualną.
Absolwent Liceum Muzycznego
im. Marcina Józefa Żebrowskiego w Częstochowie i Akademii Muzycznej im. Grażyny
i Kiejstuta Bacewiczów w Łodzi (klasa fortepianu prof. Cezarego Saneckiego). Na
swym koncie ma wiele sukcesów jako klasyczny pianista, a także producent i DJ. Jest dwukrotnym mistrzem świata International Dj
Association World Championships 2012 i 2013. Jako pianista grał
zarówno koncerty z orkiestrą, jak i recitale solowe i koncerty jazzowe.
Występuje również jako kameralista. Jest czterokrotnym stypendystą Akademii
Muzyki Kameralnej w Admont (Austria) oraz stypendystą Prezydenta Miasta
Częstochowy. Jako producent tworzy m.in. muzykę do filmów oraz spektakli
teatralnych (Shakespeare it, Lokator, Wyczekać). Choć jego przygoda artystyczna
rozpoczęła się od klasycznych dźwięków fortepianu, instrument ten szybko stał
się inspiracją i punktem wyjścia do dalszych poszukiwań muzycznych kompozycji,
produkcji oraz DJingu.
Throbbing Wafle
Konceptualny
projekt członków grupy MIKROWAFLE i prawdopodobnie pierwszy w historii „tribute
band”, czy też „cover band”, grupy industrialnej. Kto zna Throbbing Gristle,
jeden z najbardziej transgresyjnych zespołów w historii muzyki po II wojnie
światowej, ten wie o co chodzi.
W założeniu, podobnie, jak
ma to miejsce w przypadku grup naśladujących np. THE BEATLES – artyści wcielają
się w oryginalne postaci i odtwarzają w większości oryginalne kawałki grupy
THROBBING GRISTLE. Jednak precedens jest o tyle znaczący, że ta sztuka nie jest
„ładna” ani „grzeczna”, w potocznym ujęciu.
Pojawienie się THROBBING
GRISTLE na początku lat 70. ubiegłego wieku, miało dość fundamentalne znaczenie
dla rozwoju współczesnej awangardy muzycznej, zwłaszcza jej odłamu pod szeroko
pojętym określeniem „industrial music”, czy „noise-music”, ale także dla ekstremalnego
(eksterminacyjnego) performance-art, następstwa epoki KAMP i akcjonistów
wiedeńskich. T.G. wywarło piętno w życiorysie niejednej osoby, podobnie, jak na
nas w naszej młodości – mówią twórcy zespołu. – Realizacja projektu stała się
więc obowiązkową konsekwencją naszych zainteresowań i penetracji.
Można stwierdzić, że projekt
jest czytelny i zrozumiały raczej dla tej wąskiej grupy odbiorców, którzy
kojarzą THROBBING GRISTLE przynajmniej z nazwy, ale jednocześnie zwraca uwagę
zainteresowanych na znaczenie tych znanych prekursorów i zjawisk.
Pierwszy performance – narodziny THROBBING
WAFLI („Birth”) odbył się na międzynarodowym festiwalu Audio Art w Gdyni (Teatr
Muzyczny, 2009 r.). Od pomysłu i koncepcji do realizacji upłynął zaledwie
miesiąc.
Projekt THROBBING WAFLE nie ma być jednak
wiernym naśladowcą (odtwórcą) T.G. (jak to jest w przypadku grup naśladujących
THE BEATLES). THROBBING WAFLE skupiają się na wczesnych dokonaniach starego
T.G. (z okresu lat ‘70 i ‘80), bo im się on najbardziej podoba. Posługują się
jednak nowoczesnym sprzętem (o jakim w latach 70-tych można było tylko
pomarzyć) i technologią HD video. Są też własne wtrącenia, rodem z MIKROWAFLI.
Jest to rodzaj kolejnej prowokacji, bowiem THROBBING WAFLE to jednocześnie
lekka ironia i sarkazm na temat współczesnej, bardzo serio pojmowanej „sceny
industrialnej”.
THROBBING WAFLE z założenia
nie występują w klubach muzycznych, a wyłącznie w galeriach, salach kinowych,
teatralnych, dużych przestrzeniach fabrycznych. Penetrują sztukę ekstremalną;
szok, prowokacja i eksperyment. Prąd, sex, magia, religia, hipnoza i przede
wszystkim pulsacja.
Tak się złożyło, że 24
listopada 2010 r. zmarł jeden z czterech członków i założycieli oryginalnego
THROBBING GRISTLE – Peter „Sleazy” Christopherson. Od tej chwili nie będzie już
nigdy więcej prawdziwego THROBBING GRISTLE. Są jednak THROBBING WAFLE.
Margański (Trójka Polskie Radio)
Rekomenduje
i promuje muzykę jazzową i elektroniczną. Miksowaniem zajmuje się od początku
wieku.
W radiu od połowy lat 90., w
Trójce od 2003 roku. Muzykę prezentuje zawsze z płyt. Publicznie grywa
sporadycznie, ale jeśli, to zawsze łączy w swoich setach tak skrajne gatunki
jak techno, czy szeroko rozumiane disco. Przykłada wagę do tego, aby muzyka w
jego opowieściach napędzała zarówno ciało jak i umysł. Stary Prozak, Sfinks
700, Stereo, Literki, Huśtawka – to kilka z wielu miejsc gdzie prezentował
swoje didżejskie umiejętności. Zapatrzony w rzemiosło Dj`a Shadowa i 2Manydjs
przemyca bity tłoczone w takich wytwórniach jak K7, XL Recordings, Kompakt,
Wolf+Lamb, DFA, Claremont 56, Dynamic Music czy F Communications. Utwory, które
zaprezentuje w Toruniu pojawiały się w piątkowych Tonacjach Trójki i w Potrójnym
Paśmie Przenoszenia – audycjach nadawanych w Programie Trzecim Polskiego Radia.
Charakterystyczną cechą tych nagrań jest zespolenie ludzkich mięśni i umysłu z
na pozór bezduszną syntetyczną falą, generowaną elektronicznie.
W skrócie: sety Margańskiego mają bardzo eklektyczny
aczkolwiek taneczny charakter. Spis nagrań prezentowanych w jego audycjach
znajdziecie tu: https://www.facebook.com/PotrojnePasmoPrzenoszenia
Pchełki
W
sercu Kujaw, na pograniczu wrzosowisk, bagien, lasów, poligonu wojskowego,
kopalni piasku i zakładu metalowego (industrial) stworzyli własny gatunek
muzyczny hop–siup.
Zespół Pchełki powstał ok. 7
lat temu w klubie Fado w Aleksandrowie Kujawskim. W 2008 roku wydał epkę pt.
„Hop Siup”, zagrał kilkaset koncertów w Polsce, Danii i Niemczech, na
festiwalach Slot Art 2008, Off Festiwal 2008 oraz Open’er Festival 2009. Zespół
wygrał nagrodę Trytona za największą osobowość artystyczną na festiwalu FAMA w
2008 r., na Festiwalu Folkowo w 2009 r. w Ostródzie oraz w 2010 r w Radiu
Waves.
Od roku 2010 zespół był
aktywny przede wszystkim w Danii, gdzie współtworzył cykl spektakli „Knock on
Unpainted Wood” wraz z duńskim teatrem tańca Mute Comp. Physical Theatre,
podczas którego wykonywał muzykę na żywo. Przedstawienie spotkało się z
doskonałym przyjęciem duńskiej publiczności, jak i środowiska teatralnego,
przez co było kilkakrotnie powtarzane: w 2011, 2012 i 2013 roku – w Kopenhadze
oraz w Odense. Na pniu sprzedała się limitowana edycja płyty Pchełek z muzyką
do spektaklu. Ponadto zespół został zaproszony do współpracy przez duńską
gwiazdę muzyki folkowej zespół Valravn, co zaowocowało wspólnym koncertem i
remiksem utworu „Marks”, który ukazał się na płycie Valravn „Re:Coded”. Teraz Pchełki
postanowiły wrócić na polski rynek, w związku z czym zagrały duży koncert na
festiwalu Slot Art 2013, zaś we wrześniu 2014 wydały płytę długogrającą pt.
„Pan HopSiup”.
„Pan HopSiup”
Zespół od początku
działalności promuję ideę hop-siupu – stąd tytuł płyty „Pan HopSiup”. Zawiera
ona utwory skomponowane na potrzeby spektaklu Knock On Unpainted Wood duńskiego
teatru Mute Comp. Physical Theatre. Na albumie gościnnie zagrali Kuba
Staruszkiewicz (perkusja), dj Chmielix (scratch), Sebastian Pikula (gitara)
oraz norweski saksofonista Inge Brennstein.
Hop – siup to gatunek
muzyczny stworzony przez Pchełki. Wokal w utworach zainspirowany jest
tradycyjnymi przyśpiewkami pochodzącymi z drugiej strony rzeki. Pomimo
zakorzenienia, występuje mnogość inspiracji, czasami bardzo zaskakujących,
pochodzących nawet zza oceanu.
kIRk
Grupę tworzy trzech muzyków:
Paweł Bartnik (elektronika), Olgierd Dokalski (trąbka) i Filip Kalinowski
(gramofon). Każdy z nich wyrastał na innych brzmieniach, każdy podchodzi do
dźwięku nieco inaczej. Płaszczyzną porozumienia jest dla nich improwizacja,
która pozwala wyjść daleko poza ograniczenia gatunkowe. Tu prym wiedzie
intuicja i umiejętność prowadzenia dialogu. Owocem jest muzyka pełna
organicznej dramaturgii, nieskażona oczywistością.
O progresywnym myśleniu i
rewolucyjnym podejściu międzymiastowego składu w ciepłych słowach wypowiadali
się między innymi lider Swans – Michael Gira, pionier future-jazzowej trąbki
Nils Peter Molvaer i matka chrzestna nowych brzmień Mary Anne Hobbs. Oba albumy
zespołu zajmowały wysokie miejsca we wszystkich podsumowaniach płyt roku 2011 i
2013, a Gazeta Wyborcza i portal Culture.pl wymieniają kIRk w swoich
zestawieniach najciekawszych krajowych zespołów niezależnych. Przez lata
działalności trio współpracowało z brytyjskim gigantem techno Si Beggiem i
afrykańskim raperem Artem Melody, a tak że gościło na opiniotwórczym brytyjskim
portalu muzycznym The Quietus, legendarnym, berlińskim klubie Tresor i na
scenach takich festiwali jak OFF, Open’er czy Satta Outside.
http://kirkband.com
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Zostaw wiadomość.