RECENZJA: Warstadt - Warstadt

WYTWÓRNIA: wydanie własne

WYDANE: 1 września 2014

Pastisz, ironia, żart? 

Są zespoły, o których się wiele nie mówi i jest to dla nich krzywdzące. Są też składy, których ominięcie nie przysporzy wstydu. A są też takie, które nie wiadomo po co nagrywają płyty. Do której grupy zaliczy się Warstadt?

Rzecz tyczy się tego, że ponoć Warstadt to zespół z bogatą historią i tradycjami. Historią tyleż bogatą, co burzliwą. Łączoną z wieloletnimi rozbratami, wyjazdami, emigracją, niepełnymi próbami i wcześniejszymi albumami. Nie ma sensu zagłębiać się bardziej w lata działalności krakowskiej formacji z warsztatem w nazwie. Nie ma też sensu sprawdzać na własnej skórze, jak brzmi ich tegoroczny album.

Dlaczego? Odpowiedź jest niesamowicie nieskomplikowana, by nie napisać - banalna. Warstadt to murowany kandydat do muzycznego nieporozumienia Anno Domini 2015. Tutaj wszystko wydaje się tak słabe, że to aż irracjonalne. OK., melodie momentami dają radę, w szczególności, gdy gitara trochę bardziej pozgrzyta, ale nawet wtedy, gdy muzycznie wypada to co najwyżej średnio (taka, wiecie, trzecia liga polska grupa małopolska), to załącza się wokal, który - nie wiem dlaczego - zdecydował się być tym wokalem, a wraz z nim tekst, który - nie wiem dlaczego - dał się napisać w tak durnej formie. Bo że Warstadt chcieli zahaczyć o te rejony poezji, nie ma wątpliwości. A że, jak wiadomo, głupie teksty to u nas norma (Peszek, Rojek, Przybysz, Kędzior i jego Mind Kampf, Czesław i wszystkie te juwenaliowe zespołu), to jakość poetyki, tym razem, z Krakowa nie dziwi. 

Dziwi natomiast, jak można świadomie puszczać takie produkty, ba, półprodukty, ba, nawet i ćwierćprodukty w świat. Toż wokalnie to jest niesamowicie tak złe, że wybieranie perełek trwa dłużej niż samo Warstadt. Czy weźmie się „Joyride”, zwiewne jak piosenki Myslovitz (żaden komplement), czy „Rutger Hauer” z rapowym, agresywnym jak gimbazjalne rapkory Limp Bizkit refrenem (chociaż rozumiem to odniesienie tytułu do samego Hauera i Łowcy androidów), czy też żenująco niesmaczne, miałkie i napisane chyba tylko dla romantycznych licealistek, które Hey uważają za szczyt polskiej piosenki rozrywkowej „Mariposa” (gitara plumka momentami jak w Red Hot Chili Peppers, też żaden komplement). „My Bloody Valentine”, poza nazwą fajnego zespołu w tytule i pojękującą gitarą we wstępie, nie ma w sobie nic, co byłoby w porządku. Nawet wokal, gdy decyduje się na bardziej melodyjny śpiew, brzmi jak mierny Molko z ostatnich płyt. „Franz Ferdinand” to kolejny kawałek, który uderza w rejony tytułów inspirowanych zespołami, i też melodyjnie wychodzi nieźle, ale.... Boże, nie można było pozostać przy instrumentalach, a wokalistę pozostawić na emigracji?

Z Warstadt jest taki problem, że nie wiem, jak ich odbierać. Czy oni to na serio robią wszystko, poczynając od samej otoczki, na śpiewie i muzyce kończąc, czy to jakaś forma pastiszu. Bo jeśli Warstadt jest dla zgrywu, to marnie to wygląda. Naprawdę, w 2015 (choć płytę nagrano w 2014) roku można porzucić futerko i kiepskie żarty, a ironię przenieść na teksty, bo u innych artystów lepiej to wygląda. Więc skończmy robić sobie jaja i sprzedawać gówno w ładnym pudełku, a krakowski skład niech uczy się od innych albo przestanie bawić w tę pseudo bohemę. Ta płyta jest tak żenująca, że już ta recka na wafpie wypadała o niebo lepiej.

2

Kacper Puchalski