Recenzja: Birthmark – "Antibodies" (2012, Polyvinyl)

Nate Kinsella przygotował naprawdę ciepłą płytę.

Album ciepły i taki, którego słucha się z przyjemnością. Osiem utworów i nieco ponad trzydzieści minut spokojnego oraz – jestem świadom użycia tego haniebnego słowa – eklektycznego. Antibodies, poprzez swoje bujne i niejako horyzontalne brzmienie, plasuje się na pierwszym miejscu produkcji Birthmarka. Ogromna w tym zasługa rozbudowanej sekcji instrumentalnej (skrzypce, klarnet, cello, obój i inne trąbki), warstwy lirycznej i barwy głosu Kinselli. Wszystko razem komponuje się w jedną, spójną i ciekawą całość. Płytę, która porusza.

Dużo tu odwołań do projektu Justina Vernona zarówno z czasów Forever Emma, Forever Ago, jak i ostatniego LP. Z tym drugim Birthmarka łączą rozwinięte aranże, wspomniane przed chwilą instrumentarium. Jeśli weźmie się pod uwagę całość – smętna aura i taka wyczuwalna w melodiach nadzieja. O ile jednak Bon Iver leciał (bądź też lecieli/lecą) za pomocą najprostszej chyba metody („biorę gitarę, brzdąkam smędy i plumkam swój folk w lesie gdzieś w Wisconsin”), to Nate Kinsella robi to z „pompą”. Na Antibodies nie ma zabawy ciszą, nie ma zbędnej kalkulacji. Birthmark inwestuje w używane w niespodziewanych momentach kompozycji natężenia, a najlepszym przykładem niech będzie ‘Pacifist Manifesto”.

Prawdziwymi highlightami, trzonami Antibodies są jednak dwa pierwsze utwory. Oba okazują prawdziwą pomysłowość kompozycyjną Nate’a. „Shake Hands” to rozszerzone instrumentarium z naciskiem na smyczki, a w tle hipnotyzujący i zarazem uspokajający rytm, współgrający z powolnym wokalem. „Stuck” zaś idealnie otwiera płytę, zapowiadając różnorodność muzyczną: balans pomiędzy spokojnym indie-folkiem, awangardowym popem, a orkiestrowym rozmachem. Jednym zdaniem to, do czego Kinsella zdążył przyzwyczaić słuchaczy swoim solowym projektem.

Ale Birthmark to nie tylko wyczuwalne podobieństwo do Bon Iver. Najbliższy byłemu członkowi indie/noise-rockowego Joan of Arc wydawać się może Andrew Bird. To samo zamiłowanie do rozbudowanych aranżacji, bogato dobranych instrumentów i tej orkiestrowo-symfonicznej (niekiedy) smykałki. Fajnie, że Nate Kinsella odchodzi (w sumie to już po raz trzeci) od znanej z chicagowskiej formacji szorstkości brzmieniowej i szeroko pojętej kakofonii na rzecz tej łagodnej odmiany a m b i t n e g o i poniekąd pięknego popu. Niedawno to samo – w sensie: ukazanie innej twarzy – mieliśmy przy okazji kolejnej płyty King Tuff, który przecież grał i we freak-folkowym składzie, i napierdalał stonery z J Mascisem w Witch, a jako King Tuff bawi się w sixtiesowy pop/surf-rock i tę całą lo-fi otoczkę. Birthmark uderza w stronę smędno-sentymentalnych, chaotycznych i utrzymanych w stylistyce freak-popowej wariacji, i z każdą kolejną płytą robi to coraz lepiej.

To smutna płyta, która tak łatwo się nie nudzi. 

7/10

Piotr Strzemieczny