Fuck you, Hipsters! podsumowują: Dobre polskie płyty 2011

Opisaliśmy już szrot, czas więc na te prawdziwe polskie perełki. Płyty, które urzekły, do których z chęcią wracaliśmy na przestrzeni ostatnich dwunastu miesięcy. Albumy, których szybko nie zapomnimy.









Wybór był dość trudny, w naszej puli znalazło się naprawdę wiele pozycji, które równie dobrze mogły się znaleźć w najlepszej dziesiątce, gdyby na przykład nie zabrakło im jednej piętnastej punktu. To oczywiście dowcip, bo nie mieliśmy aż tak chorej skali, jednak już sam fakt, że w TOP 10 nie załapały się wydawnictwa takich zespołów jak Elvis Deluxe, Tides From Nebula, Profesjonalizm czy Woody Alien o czymś świadczy. Przedstawiamy dziesięć najlepszych płyt ubiegłego już roku.

-------------------------------------

10. Ten Typ Mes – Kandydaci na Szaleńców

Na Typa tylko ja tutaj oddałem głos i kompletnie nie rozumiem dlaczego. Zamach na przeciętność był czymś bezkonkurencyjnym jeśli chodzi o rodzime rapsy, a Kandydaci na Szaleńców są najpiękniejszym, jakie można sobie wymarzyć, rozwinięciem najbardziej jarających wątków muśniętych na poprzednim albumie. [Mateusz Romanoski]

9. Kombajn do zbierania kur po wioskach - Karmelki i gruz

Jest to trzeci studyjny album kapeli z Nowego Dworku i tak samo jak poprzednie - bardzo dobry. Abstrakcyjne, wręcz surrealistyczne teksty i spokojna, momentami refleksyjna muzyka przenoszą w magiczny świat dzieciństwa rodem z PRL'-u. Jest ciekawie, przyjemnie i na pewno niepowtarzalnie. Kombajn podąża już dawno wytyczoną trasą i dzięki temu Karmelki i gruz jest jedną z lepszych polskich płyt tego roku. [Agnieszka Strzemieczna]

Przeczytaj naszą recenzję

8. Die Flote – Plusk!

Die Flote nieśmiało PLUSKał już w pierwszej połowie 2011. Krakowski zespół, oprócz całkiem  przyjemnego dla ucha materiału, zaimponował też ciekawym artworkiem na opakowaniu. Mimo dość znikomego rozgłosu i raczej garażowego charakteru, zespół ma potencjał, by grać nie tylko w niszowych, studenckich rozgłośniach, ale też dalej i szerzej. Tylko po co ten niemiecki w nazwie?!  [Miłosz Karbowski]
Przeczytaj naszą recenzję

7. Kyst - Waterworks

Za pierwszą płytę trochę im się oberwało. Że nudne, że zagranicznie naciągane, że niby pochodzą z Norwegii. Niesłusznie. Kyst, po Cotton Touch odeszli od swojego ogromnego minimalizmu muzycznego, dodali drugą perkusję, gdzieniegdzie pojawiała się trąbka, rozwinięto aranżacje utworów. Jest dynamicznie, jest też kystowo (czytaj – spokojnie), bo z folkowym „plumkaniem” Kyst radzi sobie bardzo dobrze. [Piotr Strzemieczny]

Przeczytaj naszą recenzję

6. Setting The Woods On Fire – Ruins EP

Wszystko się zgadza – brzmienie wgniata w podłogę i kompozycje są takie, że też miód na serce. Jarałem się na „livelife”, a redaktor Strzemieczny tutaj. To, że nie dał więcej, to tylko dlatego, że to epka. Ja Epki lubię, bo żeby się z nimi zaprzyjaźnić potrzeba mniej czasu, ale muszą być tam same bombardowe tracki, żeby szybko się nią nie znudzić. Ta mi się nie znudziła i zaraz ją sobie chyba zapuszczę. [Mateusz Romanoski]
Przeczytaj naszą recenzję

 

5. Organizm – Koniec, Początek, Powidok

Pośród wielu płyt silących się na innowacyjność bądź „niepolskie” brzmienie, sofomor Organizmu staje się mocnym odzwierciedleniem potencjału, jaki tkwi w rodzimej muzyce. Nie tylko w stosunku do świetnego debiutu zespołu, od którego jest znacznie lepszy, ale przede wszystkim wyrastając wysoko ponad kapele o ugruntowanej (nie zawsze słusznie) randze. Liryczność tekstów Jędrka Dąbrowskiego i jego opleciony w melancholię emocjonalny ekshibicjonizm to aspekty, które natychmiastowo zwracają uwagę. Organizm zaprasza w duszny, pełen cielesności, rozczarowań i wspomnień świat, w którym każdy odnajdzie coś dla siebie. A ubogacony dynamiczną, nierzadko dysonansową gitarą podbijaną przez subtelną perkusję przywołuje echo brudu lat 80. z Głową w dół. W tym wypadku nieco uładzone, za to nadal poruszające do głębi. Koniec, Początek, Powidok to album do delektowania się. Interpretacji bowiem jest na nim bardzo wiele. [Monika Pomijan]
Przeczytaj naszą recenzję

4. The Kurws – Dziura w Getcie

Za każdym razem przejeżdżając przez obskurną poznańską Wildę tramwajem numer 10, patrzę przez brudne okno i widzę zniszczone kamienice, psy sikające na rozpadające się mury, zdezelowane podwórka, obrzydliwe szyldy, brud, bezcelowe bazgroły i wszystko to, co można zobaczyć w zaniedbanej, biednej dzielnicy opanowanej przez dresiarnię i meneli. Gdy mijam wszystkie te dobrze znane miejskie obrazki nie mam najmniejszej ochoty na słuchanie słonecznych chillwave'ów czy ckliwych szugejzów. Zapuszczam The Kurws (najlepiej z walkmana, 100% hipsterstwa). W końcu powstała muzyka oddająca nastrój panującego dookoła syfu, agresji i frustracji, niepozbawiona przy tym ironicznego zacięcia i przewrotnej błyskotliwości. Wściekły surowy punk w duchu The Stooges, miesza się tu z sonic-youthowym jazgotem, szalonymi saksofonami i wściekłą perkusją. Szaleństwo! [Jakub Lemiszewski]

3. Coldair – Far South

Nagrać dwa dobre albumy w jednym roku to naprawdę nie lada wyczyn. Tobiasz „Jim Morrison polskiego folku” Biliński tego dokonał – raz z Kyst (opis poniżej), raz solo. Coldair rozwinął się w ciągu ostatnich dwunastu miesięcy. Far South to ponoć płyta konceptualna. I to jaka! Folk zbudowany na twórczości takich tuz jak Sam Amidon, Sufjan Stevens czy chociażby przebijający się w tle Iron & Wine w naszym rodzimym wydaniu. Inne europejskie (i nie tylko) państwa już to doceniły. Dowód? Gigi w Niemczech, Holandii, na Wyspach oraz tegoroczny SXSW mówią same za siebie. [Piotr Strzemieczny]

Przeczytaj naszą recenzję

2. Plum – Hoax

Wszyscy już wiemy, że Plum brzmi trochę jak Fugazi, trochę jak NoMeansNo i trochę jak Shellac. Już to czyni ich jednym z najlepszych polskich zespołów, który odstawia daleko w tyle większość bezpłciowych kapelek w tym smętnym kraju. Otwierający "Hoax" to najlepszy rockowy numer jaki słyszałem w tym roku. Idealnie zbalansowane proporcje między prędkością, ciężarem i melodyjnością sprawiły, że zacząłem postrzegać ten track jako archetypiczny wzór dobrego grania opartego na agresywnym riffowaniu. Niesamowitym utworem jest również instrumentalny "It's a Must", z którym wiąże się pewna sentymentalna anegdotka, którą muszę się pochwalić. Plum grali w poznańskiej Meskalinie, Rafałowi poszła struna w gitarze i pojawiło się pytanie o to, czy ktoś nie mógłby szybko jej zmienić. Wskoczyłem więc na scenę i zacząłem naprawiać usterkę, a w tym czasie zespół grał właśnie "It's a Must" (na zapasowej gitarze). Będąc na scenie czułem moc tego niesamowitego utworu ze zdwojoną siłą Ekstatyczny finał tego numeru zawsze budził we mnie podziw i specyficzny rodzaj wzruszenia. Warto wyróżnić również sonic-youthowe "Touch" będące koncertowym przebojem. Ta płyta właściwie nie ma mielizn. Polecamy! [Jakub Lemiszewski]

 Przeczytaj naszą recenzję

1. Twilite – Quiet Giant

Twilite to jeden z nielicznych zespołów znad Wisły, o którym śmiało można powiedzieć, że nie brzmi i nie wygląda jak polski band. Płyty nie powstydziłby się chyba żaden z zagranicznych labeli. Szumny występ na 10. edycji Open'er Festival i przede wszystkim genialny krążek, który z pewnością jeszcze nieraz usłyszymy w 2012 roku! Quiet Giant to najlepsza polska płyta roku. [Miłosz Karbowski]

Przeczytaj naszą recenzję