The Kooks - Junk Of The Heart (2011, Virgin)

Gdyby Luke Pritchard naprawdę chciał, abyśmy poczuli się szczęśliwi, pierwszym singlem The Kooks byłoby „You Don’t Love Me”, drugim „Match Box” a potem….Potem nie byłoby The Kooks. Niestety ten zespół nadal istnieje i wydał kolejną, jakże żenującą płytę.

Ustalmy jedno na samym początku – Kooks nie tworzą indie rocka. Wiele razy tu pisałem (i pisać będę zawsze), że gitara nie zrobi z marnej jakości popu rocka. Popu? Tak, popu, bo formacja z Brighton tworzy właśnie marnej jakości pop. Że z domieszką „indie”, to już zostawię bez komentarza, bo w obecnych czasach, a raczej od połowy nowego tysiąclecia, wszystko w Wielkiej Brytanii jest indie. Ale jeśli na twórczość grupy Pritcharda popatrzymy przez pryzmat twee/indie popu, to i tak przed The Kooks znajdzie się niesamowicie dużo bandów. Również z przedrostkiem „the”. Przykłady? The Dykeenies (chociaż tutaj „eksperci” uważają, że to jednak indie rock/ post punk revival – kolejna łatka, pod którą można wrzucić prawie wszystko), The Holloways (czyli zespół, z którego często się śmieję), The Wombats, Tokyo Police Club (to akurat z Kanady) czy The Hoosiers (chyba pop, prawda?). Rany, to już Good Charlotte stoją wyżej w hierarchii „lepsze z tych gorszych”. To dlaczego właśnie The Kooks mają aż tak ogromną rzeszę fanów/fanek, które na koncertach piszczą, płaczą, rzucają się, robią w tłumie pogo, z dwiema rękami utrzymanymi w górze, z czego w jednej znajduje się piwo, a w drugiej aparat, żeby zrobić zdjęcie: a) Luke’owi; b) psiapsiółce – bo przecież „byłyśmy na The Kooks. Łaaa, lofciam i będzie co w gimnazjum pokazać na przerwie”. Dlaczego na ich koncercie na Openerze średnia wieku pod sceną wynosiła 13.738 lat? Dlaczego to się tak dobrze przyjmuje, a „Seaside” wiele osób uznało za jedną z lepszych piosenek o miłości?

Dalej – na debiutanckim Inside In Inside Out warte uwagi było wcześniej już wymienione “You Don’t Love Me” (no co? sentyment), „Match Box” (jakoś wpadało w ucho) i…i to wszystko. Konk było o tyle fajne, że w nazwie tej brakowało tylko jednej literki, żeby wyszło przezwisko mojego dobrego znajomego. No i jeszcze ironiczny tekst w „Shine On”, ale na tym powinno się zakończyć wymieniać „zasługi” The Kooks. Bo ten zespół nie jest nijaki. On jest jak ten rzep, co się przyczepia do ogona. Usłyszy się taką piosenkę, a potem zostaje w głowie, jak ta kupa w licealnej toalecie, która nie chce się spuścić. Tak, The Kooks jest kupą. Nie chce spłynąć do kanalizacji. I gdy się wydawało już, że „może oni nie wrócą? W końcu nic nie ma w mediach o nich” (wypowiedź znajomego), pojawił się singiel „Junk Of The Heart (Happy)”. „Zgroza”. „Patologia”. „Armagedon nadchodzi i apokalipsa”. ‘To będą dziewczyny piszczeć na koncertach” – to opinie tych normalniejszych. „OjaCie”, „RaDośĆ”, „Słitaśnie!!!!!<3 <3 <3” – to prawdziwe wypowiedzi fanów z jakiegoś forum. "Kiedy z kimkolwiek gadam i schodzi na temat kuksów, wszyscy zmieniają temat” – wyznał redaktor Karbowski. „Dlaczego siebie tak karzesz?” usłyszałem od innej osoby. No i to prawda. Najnowsze dziecko „Ekipy z Brighton” (swoją drogą powinni zrobić taką wersję „Ekipy z New Jersey” z Kooksami w obsadzie) jest zatrważająco niepoważnie słodkie i niestrawne. Pisałem kiedyś, że ostatni album Cut Copy jest „niczym trzy paczki owinięte wspomnianą wyżej watą cukrową, polane jeszcze sokiem z gumijagód. Tej pigułki nie da się przełknąć”. Junk Of The Heart oczywiście można spróbować przełknąć. Pewnie uda się nawet przetrawić. Niemiłym zaskoczeniem będzie natomiast zatwardzenie i kac moralny po tych dwunastu utworach.

Zasadnicza zmiana – o ile dwie wcześniejsze płyty miały w sobie jakąś taką naiwną skoczność i radość, pewną dozę optymizmu i młodzieńczo-ułańskiej fantazji, to trzeci krążek w dorobku Kooks jest niesmaczny. Nudny i wtórny. OK., są zachwyty, że dodano więcej elektroniki, że gitara nie odgrywa już takiej ogromnej roli jak wcześniej i straciła swój prymat na rzecz perkusji („How’d You Like That”, gdzie dopiero w refrenie wiosło odżywa, trochę nieudolnie, ale jednak), że Luke Pritchard stał się – z jednej strony - prawdziwym samcem alfa, który rzuca fuckiem na prawo i lewo, a z drugiej nadal pozostaje tym szarmanckim nastolatkiem, który wstydzi się złapać za rękę swoją wybrankę serca. W każdej z tych ról wypada równie słabo. Tak słabo, jak mało ambitne są to dźwięki.

Chcąc wyróżnić najlepsze utwory należałoby wymienić „You Don’t Love Me”. To o czymś świadczy, nieprawdaż?

A ocena? Dwa i pół, jeśli pod uwagę weźmie się wyżej wspomniany kawałek. Jednak to było pięć lat temu, dlatego…

1.5/10

Piotr Strzemieczny