Relacja: OFF Festival 2013, dzień drugi

Drugi dzień OFF Festivalu w naszej relacji.

 

Semantik punk

Scena mBank

godzina 15:00

Nie wiem ile pan Jarek Szubrycht wie o "ekstremalnej muzyce gitarowej", ale o połamanej szkole nie wie nic. Semantik punk nic nie wytycza, choć prawdopodobnie ma taką ambicję dorabiając ideologię i manifesty do muzyki, którą tworzy. Przed nim, na rodzimym podwórku, tego rodzaju formą parał się Kobong.  Na zachodzie gatunek o nazwie math miał swoich licznych przedstawicieli począwszy od Botch, Hella, a na Dillinger Escape Plan kończąc. Set warszawiaków był świetny technicznie, ale nie czarujmy się - nie mamy tu do czynienia z jakimś objawieniem na światowej, ekstremalnej scenie gitarowej. [Grzegorz Ćwieluch]

Nigdy nie słyszałem tego projektu na żywo, za to sporo nasłuchałem się opowieści o tym, jak bardzo wymiatają na koncertach. Warto było. Najlepsi polscy math-core'owcy wypadli zaskakująco dobrze jak na kiepską porę i wielką scenę. Podziwiam perkusistę – nie byłem w stanie wystukać ręką werbla. [Jakub Lemiszewski]

Trupa Trupa

Scena Leśna

Godzina 15:35

Wypoczęty i odświeżony powróciłem do owładniętego muzyką katowickiego parku. Z nieba, tak jak poprzedniego dnia, lał się żar, więc strażnicy zaopatrzeni w węże z wodą mieli co robić. Ci jednak, którzy zamiast ukojenia w strumieniach wody postanowili obejrzeć koncerty, mogli wybierać między Piotrem Kurkiem a Trupa Trupa. Bardzo chciałem zobaczyć oba gigi, jednak mój wybór padł na Scenę Leśną. Wypatrzyłem więc miejsce w cieniu po lewej stronie sceny i niebawem zespół rozpoczął. Tak jak się spodziewałem – upał tylko pomógł w odczuwaniu dźwięków. Nie było ani smęcenia, ani przynudzania. Zaserwowany zestaw piosenek, oparty głównie na świetnym drugim albumie ++, wpasował się i w pogodę, i w nastrój dnia. Świetne, pełne dynamiki kompozycje (wśród nich choćby „Home” czy „mistrzowsko odegrany „Over”) znakomicie wprowadziły mnie w offową sobotę. No i na jakiś czas zapomniałem o potędze słońca, a to mówi wiele o zespole. [Tomasz Skowyra]

BISZ/B.O.K Band

Scena mBank

godzina 16:10

Duże, bardzo pozytywne zaskoczenie. O tym, że Wilk Chodnikowy jest płytą z wszech miar dobrą, wiadomo nie od dziś, ale też nie od wczoraj wiadomo, że flirtowanie raperów z żywymi składami nie zawsze kończy się sukcesem, vide Wspólny Mianownik Vienia. Bisz Biszem, zabrzmiał bardzo autentycznie, ale wyjątkowe brawa należą się muzykom, którzy w bardzo naturalny sposób przełożyli beaty na nowy język. Kiedy było trzeba brzmieli w duchu Rage Against The Machine (jak w np. „Jestem Bestią”), ale potrafili zapędzić się nawet w rejony folkowe. Obok Łony & The Pimps kolejny rodzimy rapowy skład z żywymi instrumentami na światowym poziomie. [Mateusz Romanoski]

Furia

Scena Eksperymentalna

Godzina 17:00

Jeśli ja narzekałem i ciężko znosiłem gorąco, to co w tym temacie mogli powiedzieć blackmetalowcy z Furii? Każdy sam może sobie odpowiedzieć. Bardziej odpowiednim terminem byłaby dla nich jakaś późniejsza pora, ale i z tym sobie poradzili. Ciekawym zjawiskiem przy metalowych koncertach był zlot wszystkich metal-fanów – w namiocie od razu zaświeciły się koszulki Slayera czy Metalliki oczekujące na czarną mszę, których normalnie niemal się nie widywało. Ale wracając: świta dowodzona przez Nihila bardzo umiejętnie dozowała tempo i gitarową moc. Raz zarzucali ostry riff na galopującej perce, innym razem zwalniali i uderzali w bardziej, że tak się wyrażę, impresjonistyczne rejony. To był porządny występ nie pozostawiający złudzeń („wszyscy jak jeden mąż pójdziemy w dóóół!”). Gdy się skończył nikt nie odważył się poprosić o bisy. Nikt. [Tomasz Skowyra]

Metz

Scena MBank

Godzina 17:50

To było pierwsze prawdziwe pogodowe wyzwanie tego dnia – wytrzymać prawie godzinę w pełnym słońcu przy Scenie MBanku. Publikę wspierać miała kanadyjska kapelka Metz i co tu kryć­ – wywiązali się z tego zadania świetnie. Ich set złożony z samych NAPIERDALATORÓW, daleko w tyle zostawił całą stawkę punkowych graczy na Offie. Im też chyba się u nas podobało, przynajmniej tak wyglądali. Zagrali też nowy kawałek „Can’t Understand” i wydawało mi się, że to jeden z wyróżniających się numerów w setliście. W sumie całość grzała i buczała, to też zadowolony opuściłem teren pod sceną i podążyłem dalej. [Tomasz Skowyra]

Kanadyjczycy z Metz potwierdzili swoim koncertem wszystkie opinie krążące o ich żywiołowości. Bez zbędnych ceregieli wyszli na scenę o 17:50 i singlowym „Dirty Shirt” rozpoczęli największą (no może konkurującą z Fucked Up) rzeźnię OFF 2013. Każdy kolejny utwór podkręcał nie tylko tłum, ale również muzyków, po których widać było, że świetnie się bawią. Niebywałą radością napawał widok rozanielonego Alexa Edkinsa obserwującego gigantyczny młyn pod sceną mBanku. Wokalista sam zresztą przyznał, że o takim koncercie śnił. Panowie zagrali prawie całą debiutancką płytę oraz nowy utwór „Can't Understand”. Kulminacją występu była rozbudowana wersja „Wet Blanket”, która przypieczętowała moją opinię, że to koncert Metz był najlepszym podczas tej edycji festiwalu. Kto nie był, obowiązkowo stawia się w listopadzie w Warszawie. [Marcin Lewandowski]

Po piątkowym koncercie Cloud Nothings byłem pewien obaw czy METZ uda się w trio wypełnić scenę mBanku i porwać publikę. Obawy okazały się bezpodstawne. To prawdziwy gęsty, hałasujący buldożer. Brzmieniowe bogactwo i surowizna płyty została zaserwowana w wersji totalnej. To był mój numer 1 festiwalu. Już odliczam dni do koncertu w Hydrozagadce. [Mateusz Romanoski]

Przyznam, że oglądając teledyski Metz nie zostałem kupiony. Miałem wrażenie, że wydano na nie trochę za dużo hajsu, jak na zespół grający taką muzę. Pal licho moje pierwsze odczucia - ta kapela na żywo to istna petarda. Kiedy zobaczyłem wokalistę Metz pomyślałem, że sfrustrowany rzucił robotę w Krzemowej Dolinie i postanowił założyć punkowy zespół. To co wyczyniał ten geek z adhd było wspaniałe. Loopował swoje riffy, aby móc sobie poszaleć. Sekcja znosiła to dzielnie i grała swoje do zapętlonych riffów nerda. Słońce było bezlitosne, a poliestrowa koszula szalonego programisty była kompletnie przepocona. Dali z siebie naprawdę dużo i za to propsy. Kto przegapił, niech żałuje, bo ten noiserockowy tercet kopie na żywo mocniej niż na płytach. [Grzegorz Ćwieluch]

Przychodząc na Metz liczyłem na noiserockowe szaleństwo w pełnym słońcu, crowdsurfing i rozpierdol w czystej postaci. Nie zawiodłem się. Chmura kurzu jak na Jarocinie ’81. Ludzie latający nad głowami, no i przede wszystkim świetnie wykonane numery, będące czymś w rodzaju fuzji Nirvany z okresu Bleach i Shellaca. Jeden z najlepszych koncertów festiwalu. Z wrażenia mój kumpel rzucił wokaliście swoją zdezintegrowaną koszulkę pod koniec koncertu. [Jakub Lemiszewski]

Merchandise
Scena Leśna
godzina 18:45

Kolejny bardzo wyczekiwany przeze mnie koncert. W porównaniu z żywiołowym Metz grającym chwilę wcześniej, panowie z Florydy wypadli w pierwszym kawałku trochę mdło. Na szczęście z każdym następnym utworem koncert się rozkręcał. Bardzo dobra, przekrojowa setlista i zaskakująco optymistyczne podejście chłopaków do grania sprawiło, że Merchandise wypadło bardziej jak sprawny indie zespół niż undergroundowi shoegaze’erzy.  [Jakub Lemiszewski]

KTL

Scena Eksperymentalna

Godzina 18:45

Postanowiłem odpocząć trochę od gitarowego jazgotu i posłuchać czegoś zupełnie innego. Zafundował mi to duet KTL, który rozłożył swoje sprzęty w namiocie eksperymentalnym. Co charakterystyczne: ten namiot świadomie odwiedzają tak naprawdę tylko nieliczni, a jeśli już ktoś się tam znalazł przypadkowo, to za chwilę, po wysłuchaniu kilku minut, ewakuował się do bardziej przyjaznych sobie terenów. W przypadku KTL było podobnie: wiele osób po usłyszeniu ciemnych, szorstkich drone’owych pejzaży czym prędzej wybiło na zewnątrz. Cóż, taka jest specyfika tych niełatwych dźwięków. Do mnie duet O’Malley/Rehberg przemówił dość mocno, szkoda tylko, że gorąc i wczesna pora nie stworzyła potrzebnych okoliczności, przy których w pełni można by rozkoszować się tym misternym muzycznym przedstawieniem. Ale i tak byłem kupiony. [Tomasz Skowyra]

Jens Lekman

Scena Trójki

Godzina 19:40

Na Lekmana ostrzyłem sobie zęby już od dłuższego czasu, fajnie więc, że wreszcie udało się go ściągnąć i to na taki festiwal. W Trójkowym namiocie pojawił się spory tłum, ale spokojnie mógł być jeszcze większy. Czemu? Wiele osób olało Szweda, bo przeczytało w offowej książeczce, że kolo gra melancholijne i smutne kawałki. A z tego już wypływa prosty wniosek: będą smęty, zawodzenia i nudy. Więc pozostało sprawdzić, co dzieje się na głównej albo wypić piwo w gastro. Przeważne zwyciężała druga opcja. Ale to w sumie żaden problem, ot takie tam moje swobodne przemyślenia na boku. W rzeczywistości nudy i nijakości na Lekmanie nie było. Pojawiło się całe grono wiernych (baaaardzo wiernych!) fanek songwritera. Znały wszystkie teksty, reagowały ożywczo na wszystkie gesty frontmana (gdy wykonał „samolot” na scenie, pierwsze rzędy zawrzały!) i ogólnie były oczarowane. Ciężko im się dziwić – Jens, jak na prawdziwego doświadczonego barda, sypał romantycznymi songami, a jego sympatycznej postaci zwyczajnie nie dało się nie lubić.

Po krótkim intro „Every Little Hair Knows Your Name” z ostatniej płyty zaczęło się przedstawienie. Sekcja instrumentalna była absolutnie świetna: basistka oraz pani ze skrzypcami, pełniąca rolę chórzystki, odgrywały swoje partie z lekkością i gracją. Chwilami czuło się, że ktoś odpalił płytę, tak naturalnie brzmiała ta muzyka. Do tego perkusja stukała gładko i przejrzyście, no i oczywiście pianino nie odstawało od reszty. Wreszcie sam Jens – luzacko wyśpiewywał kolejne piosenki, żartował, gestykulował i co jest stałym punktem występów – opowiadał zabawne anegdoty (jednak Kirsten lubi jego muzykę i nie zmieniła tego jego próba stalkingu w hotelu).

Co do samego setu: pojawił się niemal cały przekrój dyskografii: od starszych kawałków z debiutanckiego albumu, po wyrafinowane ornamenty z Night Falls Over Kortedala, aż po epkę An Argument With Myself i najnowszy album I Know What Love Isn’t. Publiczność bawiła się świetnie, i to nie tylko jej żeńska cześć, choć to właśnie kobiety były najgłośniejsze (największy volume braw i aplauzu na całym festiwalu!) i wcale nie było miałko. W pewnym momencie Jens zapytał, czy mamy ochotę potańczyć i za chwilę uruchomił sampel rozpoczynający „Into Eternity”. Nie było wyjścia – namiot pogrążył się tanecznym amoku. Długo by jeszcze opowiadać o highlightach, ale tam trzeba było być, żeby poczuć to wszystko. No i co ważne: pojawiły się dwa bisy: dłuuuuuga wersja „Postcard To Nina” z uroczą i zabawną anegdotą (ojciec Niny kupował płyty Lekmana na Amazonie!) i „Maple Leaves”. To był znakomity występ i mam nadzieję, że Szwed jeszcze do nas wróci, bo też bardzo podobała mu się polska publiczność. Czekamy! [Tomasz Skowyra]

Jens Lekman był mi znany przed Offem jako singer-songwriter z głosem Morrisseya i brzmieniem Belle & Sebastian. Niestety, nie doedukowałem się i nie przesłuchałem jego najnowszej płyty i epki An Argument With Myself. Okazało się, że artysta zmienił dość istotnie styl, dodając do niego sporo egzotycznych, tanecznych motywów. Zaskoczenie z tym związane było dość duże, bo spodziewałem się słodko-gorzkiego zabarwiania emocjonalnego koncertu, a dostałem trzydziestolatka w bejsbolówce podskakującego w rytm dancehallu. Gdybym tylko posłuchał jego nowszych nagrań, może byłbym bardziej zadowolony z tego koncertu... Tak czy siak, występ był pełen pozytywnej energii i miło się go słuchało, choć taneczność nowych utworów trochę odwraca uwagę od najważniejszego – tekstów. [Jędrzej Siarkowski]

The Paradise Bangkok Molam International Band

Scena mBank

godzina 19:40

Tegoroczny odpowiednik Omara Souleymana. Zespół znikąd, bez albumu, bez żadnego znanego nazwiska, który porwał do tańca spory tłum. Wskoczyli w ostatniej chwili zamiast Solange i chyba nikt tego specjalnie nie żałuje. Genialne taneczne numery, które miejscami kojarzyły mi się Battles grającymi w środku dżungli, totalnie kozackie, odjazdowe motywy na basie. No i ten frontman! Ci faceci rządzą – jeśli będą grać gdzieś w promieniu 500km od mojego domu, jadę na ich koncert bez mrugnięcia okiem!  Czekam również na album. [Jakub Lemiszewski]

Brutal Truth

Scena Leśna

godzina 20:45

Chyba najbardziej komiczny koncert Offa. Grindcore zawsze strasznie mnie bawił, a co dopiero grindcore w wykonaniu typów, którzy wyglądali, jakby grali swoją muzykę w przerwie między wędkowaniem, a oglądaniem meczów bejsbolowych z piwkiem w ręku. Niby grał tam basista Anthrax, ale muzyki było tam niewiele – w zasadzie słychać było wyłącznie buczenie gitarowo-basowej miazgi, ekstra-szybkie blasty na werblu oraz niski growling wokalisty. Tak było przez całą godzinę, której oczywiście nie byłem w stanie wytrwać.  [Jakub Lemiszewski]

The Walkmen

Scena Główna

Godzina 21:50

Dla jednych to był może nawet najważniejszy koncert festu. Dla mnie jednak Walkmeni to niestety trochę nudziarze. Może parę lat temu coś by mnie ruszyło i nawet jarałbym się ich koncertem. Dziś jednak potraktowałem ich jako nieinwazyjną ciekawostkę, miły przerywnik, niezobowiązujące słuchowisko. Śledziłem ten koncercik, ale przyznam, że z minuty na minutę coraz mniej się angażowałem. Skończyło się tak, że wraz z kilkoma członkami redakcji udaliśmy się w inne miejsce i raczej nie żałowaliśmy tego. Ciekaw jestem, czy Julia Holter zagrała lepiej, bo słyszałem głosy, że też nie porwała. Niestety, rzecz nie do sprawdzenia. [Tomasz Skowyra]

Julia Holter

Scena Trójki

godzina 21:50

Julii Holter przed festiwalem nie słuchałem. Namówił mnie kolega, a zamiast tego do wyboru miałem The Walkmen, którzy odstraszyli mnie samym strojem, w jakim wyszli na scenę (krawat? kaman, to nie Open'er.). Natomiast panna Holter była jedną z niewielu artystów, którzy nie wykorzystali na scenie gitary, co zapisuję jej na duży plus. Utwory były wkręcające, ambitne, klimatyczne, a nierzadko przebojowe. Julia Holter była też otwarta na publiczność i w przerwach pomiędzy piosenkami rzucała urokliwe teksty. Nie ma co, wybrałem lepszy koncert. [Jędrzej Siarkowski]

Skalpel

Scena Leśna

godzina 23:05

Skalpel został umieszczony w idealnym momencie. Jazzująca elektronika pozwoliła mi się wyciszyć przed koncertem dnia, czyli GY!BE. Koncert był wyraźnie podzielony na trzy części: pierwsza, w której grano starsze utwory, te, które kojarzyłem, drugi, house'ujący, przypominający The Orb segment, w którym dodatkowym smaczkiem były sample z Pendereckiego i Lutosławskiego. Na koniec do zespołu dołaczył perkusista wycinający jazzowe solówki. Pierwsza była na miejscu, ale uważam, że kolejne trzy (albo dwie?) były przesadą. Koniec końców koncert był świetny do posiedzenia i słuchania, no ale tego się spodziewałem, bo to w końcu ideem, co nie? (hehe) [Jędrzej Siarkowski]

Skalpel od zawsze kojarzył mi się głównie z nu jazzem, dlatego byłam trochę zdziwiona, gdy na OFF-ie usłyszałam ich bardzo elektroniczne brzmienie. Ale wcale nie czułam się rozczarowana. Wręcz przeciwnie – spodobał mi się Skalpel w takim świeżym, bardziej „parkietowym” wydaniu. Jednakże druga połowa koncertu była już bardziej klasyczna i spodziewana. Pojawiła się także nowa produkcja duetu - „If Music Was That Easy”, ze sceną tańca z filmu „Salto” Konwickiego na wizualizacjach. Jedynym spoiwem obu części setu Skalpela był ich niepodrabialny styl cut’n’paste, ociekający olbrzymią ilością sampli. W mojej ocenie – był to jeden z lepszych koncertów tegorocznego OFF Festiwalu. [Agnieszka Strzemieczna]

Obawiałem się tej godziny, bo rodzący się w niej dylemat był trochę parzący. Na Boherenów udałbym się w ciemno, gdyby nie fakt, że na Leśnej swój set wycinał Skalpel. I pierwszym ważeniem było: „ej, to w ogóle Skalpel”? Poleciały jakieś zupełnie nie-skalpelowe bity, prawdopodobnie pochodzące z najnowszej płyty duetu. Brzmiały bardzo na czasie: coś jak ugładzony Warp albo bardziej popowy, mniej techniczny Kompakt. A wszystko to okraszone bardzo fajnymi wizualizacjami (pięciolinia z całą masą spadających nut i stare filmy w rodzaju Salta Konwickiego). Naturalnie, że dawny Skalpel też był – nie zabrakło starych posklejanych sampli, z których panowie Cichy/Pudło utkali swoje nu-jazzowe wycinanki. Ogólnie pozytywne wrażenie i satysfakcja, że nadal są w formie. No i to mega oficjalne pożegnanie jak na jazzmanów przystało też spoko.   [Tomasz Skowyra]

Bohren und der Club of Gore  

Scena Eksperymentalna

godzina 23:05

Doomjazzowy koncert zapowiadał się dla mnie jako nie lada gratka. Niestety nie dopchałem się zbyt blisko, a tłok był co nie miara. Sporo ludzi siadało na ich występie, ale dla mnie nie starczyło już miejsca. Ta doskonała muzyka do kontemplacji w domu chyba nie do końca zdała egzamin na tegorocznej edycji festiwalu. W poprzednim roku, gdy było bardziej kameralnie, odbiór byłby zapewne lepszy. Set Niemców był o wiele bardziej melancholijny niż mroczny i niepokojący. Grobowa atmosfera znana z płyt była ledwie odczuwalna. [Grzegorz Ćwieluch]

Godspeed You! Black Emperor

Scena MBank

Godzina 0:10

Jest parę minut po północy, sobota, główna. Na scenie już wybrzmiewają pierwsze dźwięki jednej z największych legend post-rockowego grania. Wszystko wskazuje na to, że za chwilę rozegra się jeden z najważniejszych koncertów całego Offa, ale… tak się nie dzieje. Przynajmniej u mnie tak to wygląda. Okej, może nie stałem jakoś bardzo blisko, ale nic nie stało na przeszkodzie, abym podszedł. Godspeed jednak nie zachęcał mnie do tego. Owszem, udało im się stworzyć ten niepowtarzalny, chory, apokaliptyczny klimat. Udało im się w pewnych chwilach złapać mnie za serce i wywołać duże emocje, ale przez większość koncertu tego nie czułem.

To chyba dlatego, że set oparli o Allelujah! Don’t Bend! Ascend!, płytę świetną i w ogóle, tylko trochę zbyt przewidywalną jak na koncert. Wszystko to znaliśmy z płyty i ciężko było samego siebie oszukiwać, że tak nie jest. Gdyby wykonali utwory z większym rozmachem, te ze starszych płyt, z całą instrumentalną oprawą i niebywałym kolorytem i mocą, wtedy prawdopodobnie nie byłoby co zbierać i wtedy koncert Godspeeda mógł spokojnie aspirować do najlepszego show katowickiego eventu. Wielu może w tej chwili pomyśleć: „co ty pierdolisz, przecież Godspeed rozjebał wszystko i wszystkich na tym festiwaliku”. Ej no, spoko, ja to rozumiem, bo dość łatwo było się namiętnie wkręcić w masywne post-rockowe potwory płynące z scenej. Tyle tylko, że mi się to nie udało, chociaż kilka razy poczułem dreszcze, także złego słowa też nie powiem. Amen. [Tomasz Skowyra]

No, to jest to. Muzyka trochę wyższego poziomu niż większość prezentowanej na festiwalu. 
Nie byłem pewien, jak ten zespół daje radę na żywo, no i jak spiszą się akustycy (w końcu czasami zawalają 4 instrumenty, a co dopiero 9!). Setlista także była dla mnie tajemnicą, no ale wiadomym było, że można liczyć na utwory z zeszłorocznej płyty.
Na scenie od razu zauważyłem krzesła – siedzący muzycy pasują bardziej do filharmonii niż na scenę festiwalu, jednak skoro Ziółkowski ustawił Reicha o północy, to Rojek musiał się odgryźć najlepiej jak mógł. Muzycy mieli, mimo braku podświetlenia, imponującą charyzmę sceniczną, a dodatkowo grzywa Efraima Menucka jest jeszcze bardziej imponująca na żywo, podświetlona papierosem.

Jak się okazało, co do setlisty miałem rację – set w połowie był płytą 'Allelujah! Don't Bend! Ascend!, a w połowie ogromnym, 40 minutowym kawałkiem zatytułowanym "Behemoth" (jak dowiedziałem się później od zapalonego fana zespołu). "Mladic", mój ulubiony utwór z nowej płyty, wypadł niesłychanie dynamicznie i żywo. Kolejne utwory płynęły wartko, mimo ich długości koncert minął mi szybko. 
Występ był klimatyczny, momentami zespołowi udawało się mnie zahipnotyzować (co uwielbiam w występach na żywo), a jego dodatkową zaletą było to, że mogłem podejrzeć, jak taki post-rock się robi (odpowiedź: dużo efektów. Bardzo dużo.) Parę razy obejrzałem się po publiczności. Część chyba nie wiedziała, o co chodzi, jednak nie było żadnych przypadków nieokrzesania (co zdarzało się na My Bloody Valentine). [Jędrzej Siarkowski]

  

Austra

Scena Leśna

godzina 1:35

Znam wszystkie kawałki Austry na pamięć, ponieważ zawsze leciały u mojej dziewczyny w  pracy (w kawiarni tak konkretniej). Ten koncert był dla mnie muzyką tła. Potupałem nóżką, pokiwałem główką stwierdzając, że Austra faktycznie ma ładny wokal na żywo. Nic ponadto. Nie rozumiem podjarki WSZYSTKICH dziewcząt studiujących na ASP tym składem. Nie rozumiem.  [Jakub Lemiszewski]

Zeni Geva

Scena Eksperymentalna

godzina 1:35

Sobotnie objawienie. Wspaniały energetyczny set. Kiedy patrzyłem na parę śpiącą w kącie namiotu eksperymentalnego zastanawiałem się, jak ekstremalne musiało być ich zmęczenie, bo dźwięki generowane  przez Japończyków nie należą do kołysanek. Bardzo podoba mi się fakt, że kiedy ludzie z kraju Godzilli biorą się za gitarową muzykę, cholernie często są w stanie wykrzesać coś świeżego. Jest tak w przypadku Boris, Corrupted czy właśnie Zeni Geva. Duet tak sprawnie szafował dźwiękami, łamał groove'owe riffy i zmieniał tempa, że zadziałał na mnie jak sól trzeźwiąca. Wokalista krzyczał jak Toshiro Mifune zadający ciosy kataną, a pałker wtórował mu z równą pasją. Wróciłem do hostelu tak podjarany, że miałem problemy z zaśnięciem. Dzięki Ci OFF Festival! [Grzegorz Ćwieluch]

Zeni Geva byli jedną z tych kapel, o których nic się nie wiedziało, a podczas koncertu pokochało. Jak tu nie lubić tak kompletnie popapranej, nietypowej, pozornie przypadkowej gmatwaniny dźwięków? Szczerze powiem, że przez pierwsze dwa utwory stałem z rozdziawioną szczęką i starałem się pojąć, co się właściwie dzieje. Wystarczyło jednak kompletnie zatracić się w tej nawałnicy i nagle muzyka japońskiego duetu nabierała sensu. Ich twórczość przypomina cięte riffy Meshuggah, napisane przez kogoś, kto ma ADHD i przedawkował speed, popijając to kawą z Red Bullem. Wystarczy dodać, że perkusista Tatsuya Yoshida akcentował każdy dźwięk gitary, dodając karkołomne przejścia co sekundę. Noise spotykający progresję, dyscyplina zderzająca się z chaosem. Totalne szaleństwo Zeni Geva było jednym z lepszych wydarzeń Sceny Eksperymentalnej. [Marcin Lewandowski]

Holy Other

Scena Trójki

Godzina 2:35

Drugi dzień Off Festivalu zakończyłem w towarzystwie beatów przybysza z nieznanych, mrocznych krain. Bardzo klimatyczne kawałki na pograniczu dubstepu, witch-house’u i dark-ambientu fenomenalnie nadawały się na domknięcie dnia. Ponadto kluczem okazały się absolutnie najzajebistsze wizualizacje na tegorocznym Offie – słysząc muzykę niemal widziałem właśnie obrazy rąk i tych wszystkich dziwnych materiałów, a na występie Holy Other sam je zaprezentował. Brawo za tak genialne dopasowanie! Set sam w sobie może nie był wybitnie wciągający, ale za to pozostawił wrażenie jakiejś nieznanej, egzotycznej magii. Zostałbym na całości, gdyby tylko oczy jeszcze chciały współpracować z resztą ciała. Ale i tak co zobaczyłem i co posłuchałem zabrałem ze sobą. I to się liczy, prawda? [Tomasz Skowyra]

Circle

Scena Eksperymentalna

godzina 3:00

Żałujcie, że was tam nie było. Brakuje mi słów, aby opisać zajebistość tego koncertu, mogę jednak napisać, że te 100-200 osób, które dotrwały do 3 w nocy i znalazły się akurat w namiocie eksperymentalnym, mogą czuć się wybrane. Circle to zdecydowanie czarny koń festiwalu i jeden z najlepszych koncertów tegorocznej jego edycji.

Zespół Circle znałem od paru miesięcy jako krautrockowy, eksperymentalno-hałaśliwy zespól z Finlandii. Wiedząc, że zagrają na Offie, przesłuchałem ich płytę z 2000 roku, zatytułowaną Prospekt, która jest praktycznie rzecz biorąc pojedynczymi riffami granymi w kółko przez 10 minut. Spodziewałem się więc zobaczyć smutnych intelektualistów grających trudną do odbioru muzykę. Nie zdążyłem zapoznać się z najnowszą twórczością zespołu, i bardzo dobrze. Nieświadom ich obecnego stylu byłem kompletnie zmiażdżony mieszanką rocka progresywnego, spoconego (a nawet parującego!) heavy metalu, z krautrockowo-noisowo-dronującymi wstawkami.

Chciałbym napisać, że Circle wjechało na scenę DeLoreanem prosto z lat osiemdziesiątych, ale to byłoby zbyt piękne. Muzycy wyszli na scenę ubrani w zupełnie nie-fińskie stroje (obcisłe podkoszulki w kolorze nasyconego różu i zieleni), a podczas wykonywaniu utworów wykonywali absolutnie przekomiczne, parodystyczne gesty. Gitarzyści ustawiali się w ludzkie piramidy, a klawiszowiec-wokalista wił się po scenie, lizał członków zespołu i był generalnie szalony.

Muzyka wykonana przez Circle na koncercie była dziwna. Oryginalna, na pewno prawdziwie zasługująca na ten przymiotnik. Kompozycje zaczynały się metalowymi riffami, a następnie przechodziły w totalny, noisowy chaos albo w gitarowe plumkanie, albo w coś jeszcze dziwniejszego. Pod koniec zespół rąbał jeden akord przez 5 minut, jednocześnie ustawiając się za pomocą krzesła w kompozycję z ludzi. Jak Swans w zeszłym roku.

Z koncertu wyszedłem kompletnie ogłuszony i ubawiony jak rzadko. Łał. [Jędrzej Siarkowski]