Armanda, czyli
zielona propaganda part 2?Łąki Łan zabiera nas w dalszą podróż po cukierkowym świecie trawiastych przygód. Na następczynię Łąkiłandy czekaliśmy niecałe trzy lata. Spragnieni kolejnych przygód Ponia Kolnego i Cokictokloca nie będą zawiedzeni, o nie! Zabawy słowem ciąg dalszy. Chociaż chyba w bardziej soulowych klimatach. Mniej tu rasowej wiksy, a więcej gibania na boki. To chyba jeden z nielicznych polskich zespołów, którego zrozumienie wymaga umiejętności lingwistycznych na poziomie zaawansowanym. Pora więc uruchomić swoje szare komórki (i wesprzeć zieloną energią), bo nadchodzi Armanda!
Sam już nie wiem, czy działalność
Łąki Łan to wielki żart, czy ta zabawa przekształciła się już w coś bardziej na
serio. Do pytań takich skłania fakt, że na nowym albumie polskiej formacji
znajdziemy parę naprawdę przyjemnych, wręcz radiowych utworów z dobrym aranżem
i naprawdę niezłym brzmieniem. Ale wszystko po kolei.
Album rozpoczyna się od bardzo
podobnego do klimatu z poprzedniego albumu utworu „Łan Pała”. Jest tu trochę
łamania języka i dużo elektronicznego plumkania. Ot, naprawdę fajny kawałek na
rozpoczęcie. Chociaż chyba bez zaskoczenia. Kiedy pierwszy raz usłyszałem
kolejny utwór pomyślałem – oooo tak! Jak to by powiedzieli rodowici warszawiacy
– cymes! Rytmiczna potupaja, która chodziła za mną przez następne dwa tygodnie,
to dla mnie zdecydowany numer jeden całej płyty. „Lovelock” hipnotyzuje, mami i
odurza, chociaż w zasadzie sam nie wiem dlaczego. Może właśnie dlatego. Utwory
Łąki Łan z reguły nie potrzebują dorabiania żadnych filozofii – mają po prostu
bawić. Tym razem jednak panowie postanowili zmusić do myślenia i zaserwowali
nam kawałek muzyki na naprawdę wysokim poziomie. Mimo że to zupełnie nie moje
klimaty, albumu słucha się naprawdę przyjemnie. Każdy utwór trafia w nieco inną
stylistykę. Nawijki i chórków z „Dziadarap” nie powstydziłby się nawet polski
król biesiady Norbi - tam są nawet partie sekcji dętej! „Łan For Me” deklasuje
i rozkłada na łopatki wszystkie Afromentale, Sistarsy i inne podobne wybryki.
Wbrew pozorom tu naprawdę jest czego słuchać. Dla mnie – ogromne zaskoczenie.
Swoje miejsce mają tu też klimatyczne instrumentale w postaci kawałka „Pompeje”
i prawie-instrumentale, jak „Infinite”. „Armanda” to naprawdę genialne
muzycznie zakończenie, którego, mówiąc najzupełniej szczerze, spodziewałbym się
po każdym innym zespole, ale nie Łąki Łan – czapki z głów i owacje na stojąco
(serio!)
Łąki Łan kica coraz wyżej. Brawa
i pokłony się należą. A w zamian prosimy o dużo cukierków rzucanych ze sceny.
7
Miłosz
Karbowski
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Zostaw wiadomość.