Chairlift - "Something" (2012, Kanine)

Nowe Chairlift nie jest pozycją godną polecenia.

Niedawno redaktor Lemiszewski poruszył istotny i, co bardziej interesujące, coraz częściej napotykany problem – ilość zasypujących odbiorców wtórnych produkcji. Serio, przeciętniaków jak grzybów po deszczu. I właśnie mianem „średniaka”, „przeciętniaka” czy – uwaga – „porzeczkowa” można nazwać Chairlift. Niegdyś trio, dziś już tylko duet.

Debiutowali albumem o przewrotnym, ba, szaleńczym wręcz tytule Does You Inspire You. Między prawdą a fikcją, ten tytuł był jedyną wariacją Chairlift (btw tłumaczenie nazwy zespołu w polskich reckach jest naprawdę takie przeelo/konieczne? No c’mon!) bo jedenaście utworów wydanych cztery lata temu usypiało, męczyło uszy i, co tu ukrywać, nudziło. „Zieeeew” – to był chyba najcelniejszy komentarz na większość z nich. Oczywiście nie brakowało perełek, jak chociażby „Bruises” czy „Garden”, ale to chyba za mało, aby zespół obwoływać mianem „nadziei electropopu”, nieprawdaż?

I kiedy większość fanów formacji dawno zapadła w letarg spowodowany milczeniem Chairlift, ci powrócili z nowym materiałem. Jaki on jest? No, taki sam, (nie) o dziwo. Co prawda, tak jak w przypadku Does You Inspire You, są momenty, które może i ucieszyłyby co bardziej głuchego fana Telepathe, a które na dłuższą metę albo męczą i nudzą, albo coś w nich nie styka. Ale po kolei.

Otwierający płytę „Sidewalk Safari” już na starcie męczy raniącym uszy wyciem Caroline Polaczek i łamiącym się, szaleńczym podkładem, który momentami (to słowo klucz tego albumu) podchodzi pod mocną kakofonię w negatywnym znaczeniu tego wyrazu. Sytuację na…moment ratuje „Wrong Opinion”, popowa balladka okraszona, dla kontrastu, melodyjnym wokalem Caroline. No ale to tylko…momentami jest miłe i przyjemne, bo w pewnym…momencie zaczyna się dłużyć i ciągnąć. „I Belong In Your Arms” budzi skojarzenia, wokalnie, z Kianną Alarid na featurinu u Tiesto w „You Are Diamond”, a…momentami jest nazbyt patetycznie, chociaż to wlaśnie między innymi ten twór powinno się włączać do pozytywów Something. Liczba mnoga, bo drugim i ostatnim w miarę jasnym punktem krążka jest „Amanaemonesia”. Dziwnie zatytułowany kawałek…momentami potrafi urzec swoją przebojowością i rytmiką, a biorąc pod uwagę damski śpiew i linię melodyjną (refren), to prezentuje się to naprawdę okazale. Do…momentu jednak, gdy za śpiew zabiera się Patrick, co burzy dotychczasowy obraz.

O reszcie tworzących Something utworów naprawdę nie warto wspominać. Jest albo tak nudno, że oczy same się zamykają, albo nie zauważamy, że płyta przeleciała w całości. I to pięć razy! Alternatywa dla zasłuchiwania się w nowe Chairlift? Można wziąć tanią wódkę za sześć zlotych (pół litra) i aby wybić z niej wszystkie żrące i przyjemne niczym gaz musztardowy dodatki wybić poprzez przepuszczanie  trunku przez pajdę chleba. To brzmi lepiej. A jeśli do tego dodamy użycie tego chleba do zrobienia kanapki z pasztetem, wiadomo co jest ciekawszym rozwiązanie,

3.5/10

Piotr Strzemieczny